Երեկ կեսգիշերին հզո՜ր դեցիբելներով վայրի ճիչ-աղաղակը խլացրեց մեր շրջակայքը: Նոր հայտնաբերված ցեղախմբերին բնորոշ ուժգին գոռգոռոցներն ու ազդանշանային չդադարող լաչառությունը շարունակվեց մինչեւ առավոտ...
Տա՛-սի՛ ա՛, տա՛-սի՛ բը՛... Ողջ գիշեր մենք էլ եթե մի պահ աչքներս կպցնում էինք, քնի մեջ զառանցում էինք՝ տա՛-սի՛ ա՛...տա՛-սի՛ բը՛...

Չեմ տեսել, չգիտեմ՝ էլ որտե՞ղ է նման՝ թոկից փախածների «ծիսակարգ» իրականացվում:

Մոտ երկու ամիս առաջ ենք 100 ջահելի թաղել, եւ, փաստորեն, դպրոցներում չեն բացատրել, որ կարելի է մի քիչ զսպվածություն դրսեւորել, չտրվել «կենդանական» կռինչներ արձակելու «ազիզ օրվա» համար նախատեսված շըրխկոցով քեֆերի գայթակղությանը...

Հանրակրթություն ասվածը արժեհամակարգ է, որը, պարզվում է, չկա՛, գոյություն չունի...

Կիմա Եղիազարյանի ՖԲ էջից