Կարծիք

15.09.2016 15:35


Օլիագարխիայի դեմ պայքա՞ր, թե՞ պայքար հանուն մեկ օլիգարխի

Օլիագարխիայի դեմ պայքա՞ր, թե՞ պայքար հանուն մեկ օլիգարխի

Մենաշնորհների, քրեաօլիգարխիկ արատավոր համակարգի դեմ պայքարի անհրաժեշտության մասին խոսելիս մի շատ կարևոր բան ենք բաց թողնում: Զարմանալի է նաև, երբ մենաշնորհների դեմ պայքարի մասին են խոսում իշխանության ներկայացուցիչները, Կառավարության անդամները, իշխող կուսակցության ներկայացուցիչները: Ստվերային տնտեսության դեմ պայքարն էլ վերածվում է սեփական ստվերի դեմ պայքարի: Ոմանք դեռ հույս ունեն, որ Սերժ Սարգսյանը կարող է վերացնել այդ արատավոր երևույթը՝ մոռանալով, որ հենց ինքն է այսօր այդ համակարգի պահպանման ու կատարելագործման գլխավոր ճարտարապետն ու շահառուն:

Այո, իսկապես, Սերժ Սարգսյանին էլ դուր չի գալիս, որ Հայաստանում կան մենաշնորհներ, կա ստվերային տնտեսություն: Բայց նրան նյարդայնացնում է ոչ թե այն, որ այդ երևույթը բացասական ազդեցություն է ունենում տնտեսության, Հայաստանի բնակիչների բարեկեցության վրա, այլ այն, որ ինքը չէ այդ մենաշնորհների սեփականատերը, և դեռ կան մարդիկ, որոնք կարողանում են իրենից ինչ-ինչ գումար թաքցնել:
Դրանով իսկ օլիգարխիայի ու կոռուպցիայի դեմ պայքարի մասին հայտարարություններն ուղղակի դեմագոգիա են, որի միջոցով Սերժ Սարգսյանը փորձում է սեփականության վերաբաշխում կատարել և երկրի բոլոր ֆինանսական միջոցներն ու հոսքերը կենտրոնացնել իր ընտանիքի ձեռքերում: Ինչպե՞ս կարելի է հավատալ Սերժ Սարգսյանի անկեղծությանը, քանի դեռ նրա եղբայրն ազատության մեջ է:

Իրականությունն այն է, որ այս ամենը բլեֆ է, հնարք, որի միջոցով, օգտագործելով հասարակության արդարացի զայրույթը, Սերժ Սարգսյանը փորձում է անձնական խնդիրներ լուծել:

Օլիգարխիկ տնտեսությունն, իհարկե, վատ բան է, բայց մեկ օլիգարխի տնտեսությունն էլ ավելի վատ է: Ու երբ Սերժ Սարգսյանը մի կողմից խոսում է մենաշնորհների դեմ պայքարի մասին, մյուս կողմից էլ ասում, թե փոքր երկրում շաքարավազ քանի հոգի պետք է բերի, ես նրա խոսքերն այսպես եմ հասկանում. «Էս փոքր երկրում շաքարավազ մենակ ես պտի բերեմ»:

Եթե մենք այսօր թույլ տանք և օժանդակենք Սերժ Սարգսյանին, որ նա սեփականության վերաբաշխում կատարի՝ հերթական անգամ ոտնահարելով Սահմանադրությունը, վաղը նա մտածելու է ձեր բակի խանութի մասին, թե ինչու ուրիշ մեկը պետք է դրանից շահույթ ստանա, այլ ոչ թե ինքը: Քանի՞ այդպիսի բակեր կան...որ հաշվես, այնքան էլ քիչ փող չի, իսկ Սերժ Սարգսյանը փողն ամեն ինչից շատ է սիրում:
Սարգսյանական տարբեր տրամաչափի սազանդարները տարբեր ծակերից կոչեր են հնչեցնում խլել սեփականությունը գործարարներից՝ հմտորեն խուսափելով այն հարցի պատասխանից, թե ով դա պետք է անի, և ինչպես այն վերաբաշխի: Եթե Սերժ Սարգսյանը գրպանի խոշոր գործարարների ունեցվածքը, մենք դրանից հաստատ ավելի լավ չենք ապրելու: Իսկ սեփականության իրավունքի նման կոպիտ ու վայրագ խախտումը կբերի նրան, որ Հայաստանի տնտեսությունը բառի բուն իմաստով կդատարկվի: Նույնիսկ չնչին խնայողություն ունեցող մարդն առաջին իսկ «ռեյսով» կլքի այս երկիրը:

Եվ ուրեմն, եթե մենք որոշել ենք տեր կանգնել մեր երկրին և թույլ չտալ, որ Սերժ Սարգսյանն այն կործանի, պետք է տեր կանգնենք մեր իրավունքին, տեր կանգնենք սեփականության անձեռնմխելիության իրավունքին: Մենաշնորհները Հայաստանում կարելի է շատ արագ վերացնել առանց տնտեսական շոկերի ու թալանի: Դրա համար ընդամենը քաղաքական կամք է անհրաժեշտ, որը Սերժ Սարգսյանը չունի: Նրա նպատակներն այլ են, և դրանք հակասում են մեր երկրի և բոլորիս շահերին:

Այսօր ունենք նաև քաղաքական ուժ, որ բարձրացնում է այս խնդիրները, և պատրաստ է դրանք լուծել: Կա հասարակական պահանջ, կա նաև քաղաքական առաջարկ: Մնում է միայն՝ համախմբվենք ու լուծենք այս խնդիրները. փրկենք մեր երկիրը:

Անդրանիկ Վարդանյանի ֆեյսբուքյան էջից

Այս խորագրի վերջին նյութերը