Կարծիք

22.09.2016 16:19


Կապանի քաղաքապետի ընտրությունները չափազանց թեժ են լինելու, կամ հանքի մեջ «սյունյաց ծուռ» մի՛ փնտրեք

Կապանի քաղաքապետի ընտրությունները չափազանց թեժ են լինելու, կամ հանքի մեջ «սյունյաց ծուռ» մի՛ փնտրեք

Կյանքում ամենադժվարը ճիշտ որոշումներ կայացնելն է: Դա անելու թերևս մեկ բանաձև կա. սիրտդ, միտքդ ու հոգիդ միասին «այո» պիտի ասեն: Հենց սրա համար շատերը որոշումներ չեն կայացնում. սռու խոտի պես պառկում են օրվա քամու ուղղությամբ:

2012 թ. Կապանի քաղաքապետի ընտրություններին այդ ժամանակ գործող դաշնակցական քաղաքապետ Արթուր Աթայանն երբ ամենավերջին պահին ինքնաբացարկ հայտնեց, դա, միանշանակ, ճիշտ որոշում չէր, քանի որ հազարավոր կապանցիների հուսախաբ արեց: Նա ճնշումների ենթարկվեց. հատկապես Լիսկայի կողմից:

Ընտրությունների մասնակցելն, ընդհանրապես, «խաշ ուտել» չէ և քաղաքական գործիչն «ամեն փռշտոցից գրիպ չպիտի ընկնի». այլապես տանը պիտի նստի ու հեռուստացույց դիտի:

Ուշագրավ է, որ 2012-ին ոչ միայն Դաշնակցությունը, այլ նաև իրավապահ մարմինները ոչինչ չարեցին այս ճնշումների կապակցությամբ, որը կրկին հաստատեց, որ Սյունիքում անկախ դատաիրավական համակարգ դեռ չկա: Դաշնակցության պարզաբանումներն առ այն, որ «Արթուր Աթայանը 2012-ին ինքնաառաջադրվել էր», կամ որ ինքր «որոշեց ընդհանուր մթնոլորտը չշիկացնել» սոսկ պարզունակ պատասխաններ են՝ հատկապես քաղաքագիտության տեսանկյունից:

Դեռ ավելին՝ ընտրությունների ժամանակ քրեական գործ հարուցվեց հենց Արթուր Աթայանի հանդեպ և ընտրություններից հետո՝ 2012 թ. դեկտեմբերին կայացված դատարանի վճռով, նա 2 տարով պետական պաշտոններ զբաղեցնելու իրավունքից զրկվեց՝ պաշտոնեական դիրքը չարաշահելու համար: Վերջերս syunikonline.am կայքին տված հարցազրույցում էլ Արթուր Աթայանը չցանկացավ մանրամասն խոսել սրա մասին, որից հետո կրկին նույն լեգիտիմ հարցն է գլուխ բարձրացնում. արդյո՞ք այդ ժամանակ հնարավոր կլիներ այդպիսի գործ «սարքել» Արթուր Աթայանի վրա, եթե նա իսկապես անմեղ լիներ:

Քաջարանում գործող «Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատ» (ԶՊՄԿ) մասնավոր ձեռնարկությունը վաղուց պետության մեջ պետություն է դարձել: «Փողն իրենք են տալիս, իրենք էլ որոշում են Կապանի ու Քաջարանի քաղաքապետների «պարի եղանակը»»: Երևանում ծնված ԶՊՄԿ վարչական տնօրեն Վահե Հակոբյանը նույնիսկ Սյունիքի մարզի շախմատի ֆեդերացիայի նախագահն է: «Գանձասար-Կապան» ֆուտբոլային թիմն էլ, օրինակ, իրենցն է:

2012 թ. օգոստոսի 20-ին՝ Կապանի քաղաքապետի ընտրությունների նախօրյակին տեղական հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցի ժամանակ, Լիսկան հետևյալն ասաց.

«Ես պաշտպանելու եմ ՀՀԿ-ական Աշոտ Հայրապետյանին: Եվ իր թեկնածությունն այնքան էր ընդունելի, որ Քաջարանի կոմբինատի տնօրեն Մաքսիմ Հակոբյանի համար էլ դա ընդունելի դարձավ ու երկուսով միասին պաշտպանելու ենք Աշոտ Հայրապետյանին: Այս միասնական գործունեության արդյունքում շահելու ա Կապանը և Սյունիքը...Մեկ տարի հետո մենք ունենալու ենք լրիվ ուրիշ Կապան»:

Նույն հարցազրույցի ժամանակ ԶՊՄԿ (արդեն նախկին) տնօրեն Մաքսիմ Հակոբյանն էլ հետևյալն ասաց.

«Դուք լավ գիտեք, որ Արթուր Աթայանին նախորդ (2008 թ.-հեղ.) ընտրության ժամանակ աջակցել եմ: Այսօր իշխող կուսակցությունը դա ՀՀԿ-ն է...Դրա համար ես գտնում եմ, որ պետք է աջակցենք ՀՀԿ-ին»:

Սրանով ամեն ինչ է արդեն ասված. ԶՊՄԿ-ի «կարծիքը» պիտի «հաշվի առնվի» ոչ միայն Քաջարանի, այլ նաև Կապանի քաղաքապետի ընտրությունների ժամանակ: Պատճառը շատ պարզ է. ԶՊՄԿ-ի «պոչը տրորող» չպիտի լինի: Իսկ ԶՊՄԿ-ի «պոչը» բավականին կասկածելի ու վտանգավոր է «շարժվում»:

Կապանից ընդամենը 14 կմ հյուսիս գտնվող մահաբեր ու դեռ մեծացող Արծվանիկի պոչամբարը, որը պատկանում է ԶՊՄԿ-ին, սխալ է կառուցված: Այս պոչամբարն այնքան հսկա է, որ աշխարհի ամենամեծն է համարվում: Քաղաքակիրթ ազգն այսպիսի պոչամբար չի կարող հանդուրժել: Իրեն հարգող ազգը չի կարող հանդուրժել, որ փոքրիկ-չքնաղ Սյունիքում ԶՊՄԿ-ն տարեկան 22 մլն. ՏՈՆՆԱ հանքաքար արտադրի:

«Ալյոտիգ» ՍՊԸ-ին պիտի հանձնվեր Սյունիքում գտնվող 3 մեծ պոչամբարների պարունակությունը վերամշակման համար՝ 2015թ. ՀՀ ԱԺ-ի կողմից ընդունված «Ողջիի, Փխրուտի, Արծվանիկի պոչամբարներում կուտակված և կուտակվող, ինչպես նաև «Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատ» ՓԲԸ-ի գործունեության արդյունքում գոյացած և գոյացող արտադրական լցակույտերի մշակման ներդրումային ծրագրի մասին» ՀՀ օրենքով: Բայց՝ «Ալյոտիգ» ՍՊԸ-ին սնանկ ճանաչելու դիմումով վերջերս դատարան է դիմել ՀՀ ֆինանսների նախարարությունը՝ քաղաքացիական գործ թիվ ԳԴ4/0022/04/15-ով: Ահա նորից՝ նույն կերպ:

2012 թ.-ին Կապանի քաղաքապետ դարձավ միակ թեկնածու մնացած և Լիսկայի ու Մաքսիմի «մարդը»՝ ռուսական կրթություն ստացած ՀՀԿ-ական Աշոտ Հայրապետյանը. քաղաքականապես բավականին անփորձ ու պասիվ մի մարդ, որը նույնիսկ 70-80 տարեկան կապանցիների հետ է «դու»-ով խոսում:

Քաղաքապետ լինելու իր տարիներին (2012-2016 թթ.) Կապանում էական ու համակարգային ոչինչ չփոխվեց, ինչպես որ դաշնակցական Արթուր Աթայանի քաղաքապետ եղած տարիներին (2008-2012 թթ.) Կապանում էական ու համակարգային ոչինչ չփոխվեց:

Այդ տարիներին Արթուր Աթայանը մի նվաճում,այնուամենայնիվ, ունեցավ. ավարտին հասցրեց Կապանի կենտրոնում իր 3-հարկանի վիլայի կառուցումը՝ 4 կողմից շրջապատված մինչև 10 մետր բարձրությամբ պարիսպներով: Երբ Կապանում սեփական աչքերով տեսա սա, ոչ միայն ապշեցի,այլ նաև ակամայից մտածեցի՝ այս մարդուն որտեղի՞ց այսքան փող. կամ ի՞նչու և ումի՞ց է այսպես պաշտպանվում նա:

Հետո պարզվեց, որ Արթուր Աթայանի բիզնեսը դեռ այն գլխից էր «համագործակցում» ԶՊՄԿ-ի հետ: Մաքսիմ Հակոբյանը Արթուր Աթայանին իր «սիրուն աչքերի» համար չէր քաղաքապետ ցանկանում դարձնել:

Հետագայում Արթուր Աթայանը Կապանում էլի սեփական բիզնեսներ բացեց:

Կապանում էլ բիզնեսային օբյեկտներ բացում են հիմնականում (կամ բացառապես) նախկին ու ներկա պաշտոնյաներն ու իրենց հարազատները, կամ դրսում շատ փող աշխատած եզակի մարդիկ: Կապանի նախորդ քաղաքապետներն էլ նույն շարքից են: Քաղաքում միջին դասակարգ չկա ու չի ձևավորվում. արդար մրցակցություն ու հավասար պայմաններ չկան: Մե՛կ կուսակցական համակարգում տնտեսություն չի զարգանում: Քաղաքը 2 մասի է բաժանված՝ հարուստների փոքր խումբ… ու օրվա հաց հայթայթողների բանակ:

Կապանում աղքատության դեմ պայքարելու միայն մեկ ձև է թերևս մնում. կապանցիներին ՊԵՏԱԿԱՆՈՐԵՆ խթանել՝ փոքր ու փոքր-միջին բիզնեսներ բացելու համար: Այսինքն՝ երկարաժամկետ ՊԵՏԱԿԱՆ վարկեր (անտոկոս կամ 1-3%-ով), որի գարանտ (գոնե մասնակի) կլինի հենց պետությունը: Սրա համար պետակա՛ն հատուկ բանկ պիտի ստեղծվի:

Կապանում ու Կապանի շուրջ այդքա՛ն հանքեր են օր ու գիշեր աշխատում,բայց շարքային կապանցին ամենաանհրաժեշտ գնումները դեռ պարտքով է կատարում: Մի բան սարսափելի կերպով սխալ ու անարդար է:

Կապանը զարգանալու է միայն այն ժամանակ,երբ այդ հանքերի գոնե մի մասի սեփականատեր կդառնա Կապանի քաղաքապետարանը. այսինքն՝ համայնքը: Կամ հանքերի եկամուտների առնվազն 5 %-ը կվճարվի քաղաքի բյուջե՝ ինչպես շատ երկրներում է: Սա անելու համար Կապանին պետք է անկախ և «դուխով» քաղաքապետ (ու ավագանի), որ չգան ու էլի շարունակեն վիզները ծռած փող մուրալ հանքերի օտար տերերից ու շարունակեն թույլ տալ,որ Սյունիքը ենթարկվի հանքային տեռորիզմի: Այսինքն՝ Կապանի հաջորդ ավագանին (քաղաքապե՛տի գլխավորությամբ) բանակցություններ պիտի սկսի ԶՊՄԿ-ի և մյուս հանքային ձեռնարկությունների հետ՝ սա իրականացնելու համար: Կապանի հաջորդ ավագանին (էլի քաղաքապետի գլխավորությամբ) ճնշում պիտի գործադրի նաև ՀՀ կառավարության վրա՝ նույն նպատակին հասնելու համար:

Կապանում էլ դեռ մտածում են, թե քաղաքապետի (կամ ավագանու) հիմնական ֆունկցիան ճանապարհ ու կտուր վերանորոգելն է, կամ քաղաքացիների դիմումներին պատասխանելը: Ավագանու ու հատկապես քաղաքապետի հիմնական ֆունկցիան քաղաքակա՛ն ու համակարգայի՛ն լուծումներ գտնելն է՝ քաղաքի խնդիրների լուծման ու քաղաքը զարգացնելու համար:

Հայաստանում մարզերը (նաև օրենսդրորեն) այնքան արհամարված են,որ նույնիսկ «մարզի մայրաքաղաք» բառի փոխարեն «մարզկենտրոն» բառն է օգտագործվում :

Մարզի ներքաղաքական կյանքում մարզերն ինչպե՞ս կարող են ասելիք ունենալ, երբ ՀՀ Կուսակցությունների մասին օրենքի անդեմոկրատական հոդված 5 (1)-ը պարզապես թույլ չի տալիս տեղական անկախ կուսակցությունների ստեղծում: Ամեն ինչ Երևանից պիտի կառավարվի: Սրա ցայտուն օրինակներից մեկն էլ այն է,որ Կապանում համարյա ամեն հաստատություն երևանյան մասնաճյուղ է: Եթե սրան գումարենք այն, որ մարզպետը չի ընտրվում ու չկա ժողովրդի կողմից ընտրվող «Մարզային Ժողով», ապա պարզ է դառնում, թե մարզերն այսօր ինչու են քաղաքականապես մեռած: Քաղաքականապես մեռած մարզում տնտեսություն հնարավոր չէ զարգացնել:

Հայաստանում բացակա է ՀՈՐԻԶՈՆԱԿԱՆ մտածելակերպն ու կառավարման համակարգը (team work), առանց որի Հայաստանը չի զարգանալու: Վաղուց ժամանակն է, որ Հայաստանը՝ ա) դառնա ֆեդերատիվ հանրապետություն (Արցախը ներառյալ), բ) ժողովրդի կողմից ընտրովի «Մարզային Ժողով» ստեղծվի, որը կկարգավորի մարզի բոլոր ներքին խնդիրները, և գ) անցում կկատարվի երկպալատ պառլամենտի, որի վերին պալատում կնստեն «Մարզային Ժողովների» պատգամավորները:

Մարզերի թիվը պիտի հասցնել 6 (Արարատ, Շիրակ, Լոռի, Գեղարքունիք, Արցախ և Սյունիք՝ գումարած Երևան) ու մարզերը պիտի ունենան սեփական ավտոնոմ բյուջե: Կապանը պիտի դարձնել Հայաստանի 2-րդ մայրաքաղաք և/կամ ազատ առևտրի գոտի՝ որպես ստրատեգիական հարավում կարևոր ամրոց:

Պիտի վերացնել նաև «փոխմարզպետի» պաշտոնը կամ այն հասցնել առավելագույնը մեկի: Մարզպետն այսօրը 4 փոխմարզպետ ունի. այդ ի՞նչ են այդքան անում: Ամեն փոխմարզպետ բարձր աշխատավարձ ու ծառայողական մեքենա ունի: Ավելի արդյունավետ չէ՞ այդ փողը ծախսել բանակի կամ համայնքի խնդիրների վրա:

ՀՀԿ-ական Աշոտ Հայրապետյանը,Կապանի քաղաքապետ եղած տարիներին (2012-2016 թթ.), թերևս մեկ «մեծ գործ» արեց. 2013 թ. մայիսին Կապանի քաղաքապետարանի և «Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի» միջև պայմանագիր կնքվեց, ըստ որի՝ 25 ՏԱՐՈՎ՝ Կապանի կենտրոնական Նժդեհի անվան հրապարակը (մոտ 2600 քառ. մետր տարածք) հանձնվեց ԶՊՄԿ-ին՝ «բարեկարգման ու կառուցապատման նպատակով»: Բայց այդ ո՞ր երկրներում են քաղաքի հրապարակներ «հանձնվում» մասնավոր ձեռնարկությունների՝ հարցնում եմ ձե՛զ:

2013 թ. Կապանում բազմաբնակարան շենք կառուցված պիտի լիներ՝ երիտասարդ ընտանիքների համար:Մեկնարկին նույնիսկ Սերժ Սարգսյանն էր ներկա: Հիմնովին քանդեցին քաղաքի «Փռի լիճ» կոչված գեղեցիկ հանգստյան գոտին ու… ոչ մի շենք այդպես էլ չկառուցեցին: Քանդելուց հետո միայն տեսան, որ այդ գրունտի վրա շենք հնարավոր չէ կառուցել: Հետո պարզվեց,որ թղթերն էլ «կարգին չէին»: Բայց ինչպե՞ս կարելի է այդպիսի մեծ շինարարություն թույլատրել՝ առանց օրինական թղթերի ու հողի գրունտի նախնական ուսումնասիրության:

Ապշեցնող է, որ սրա համար ոչ ոք այդպես էլ չպատժվեց. ո՛չ Կապանի քաղաքապետարանի համապատասխան պաշտոնյանները, և ո՛չ էլ ծրագրի հեղինակը՝ Սպորտի ու Երիտասարդության փոխնախարար Արսեն Քարամյանը (ով ծնունդով կապանցի է):

Կապանում խիստ վտանգավոր է ծորակից ջուր խմելը. ծորակից ամեն ինչ է գալիս, բացի... ջրից: Սա Կապանի ներկա քաղաքապետի մյուս «նվերն» է կապանցիներին. ջրամատակարարման համակարգը (էլի 25 ՏԱՐՈՎ) հանձնեցին «պրոֆեսիոնալ» «Հայջրմուղկոյուղի» ՓԲԸ-ին ու 90-ականները վերադարձան Կապան: Ամբողջ թաղամասեր նորից օրական 1-2 ժամ ջուր ունեն: Դույլերով ջուր կրող կանայք կրկին հայտնվեցին փողոցներում:

«25»-ը կախարդական է այսօրվա Կապանում: Քաղաքակիրթ երկրներում առավելագույնը գոնե 5 տարով են նման գործարքներ կնքում:

Սա դեռ բոլորը չէ. Կապանի ավագանին 2016 թ.-ին համայնքի սեփականություն հանդիսացող ջրամատակարարման-ջրահեռացման համակարգերը և օրվա կարգավորման ջրամբարները սեփականության իրավունքով անհատույց հանձնեց «Հայջրմուղկոյուղի» փակ բաժնետիրական ընկերությանը: Անգամ եթե կառավարությունն է այսօր վերջինիս 100% բաժնետերը, չէ՞ որ վաղը դա կարող է փոխվել ու բաժնետոմսերը կարող են վաճառել մի օտարի կամ օլիգարխի: Ի՞նչու Կապանի համայնքի սեփականություն հանդիսացող գույքը սեփականության իրավունքով անհատու՛յց պիտի հանձնվի փակ բաժնետիրական մի ընկերության: Դրանից Կապանի խմելու ջրի որակը լավացա՞վ:

Կապանում էլ պրոբլեմների խորքային պատճառն այն է,որ համարյա ամեն ինչ հանձնված է մասնավորին: Կապանցիները պիտի պահանջեն,որ քաղաքապետն ու ավագանին ՊԵՏԱԿԱՆ ծառայություններ ու ձեռնարկություններ ստեղծել ձգտեն, որի սեփականատեր կլինի համայնքը: «Փող չլինելը» քաղաքացու պրոբլեմը չէ:

ԶՊՄԿ-ին «հանձնված» հրապարակում վերջերս կառուցված գունավոր շատրվաններին նայելով կապանցիների ստամոքսը չի լցվելու:

Կապանի ներկա ավագանու անդամներն այնքան պասիվ ու անփորձ են, որ նույնիսկ Լիսկան էր իրենց հեգնում,ասելով,որ՝ ձեռքներն արդեն վեր բարձրացրած են ներս մտնում: Այսինքն՝ ամեն ինչի սուսուփուս «կողմ» են քվեարկում:

Կապանի քաղաքապետին կից «Երիտասարդական խորհուրդը» նույն պատմությունն է: Նրանք այդպես էլ չբացատրեցին հանրությանը, թե ինչ նպատակով են քաղաքապետին «կից»:

Չզարմանաք, բայց Կապան քաղաքի մի ամբողջ թաղամաս դեռ «Լեն. հանքեր» (= լենինյան հանքեր) է կոչվում, իսկ այնտեղ գտնվող ահռե՛լի (ու արդեն չգործող) բաց հանքն իսկապես սարսափ է: Այդ թաղամասը պատերազմի գոտու է հիշեցնում՝ փլված շենքերով, հսկայածավալ հանքակույտերով ու անանցանելի ճանապարհներով:

Կապանի բազմաթիվ բազմաբնակարան շենքերի հատկապես տանիքներն էլ նույն վիճակում են: Կապանի քաղաքապետի օգնականն ասում է, որ «դա համայնքի խնդիրը չէ, այլ համատիրություններինը»: Բայց չէ՞ որ այդ տանիքները նման վիճակում են եղել ՆԱԽՔԱՆ համատիրություններին անցնելը: Սա պրոբլեմները համատիրությունների վրա «քցել» չէ՞:

Քաղաքի բավականին մի զգալի մաս այսօր քայքայված վիճակում է ու աղբի մեջ կորած. և սա տխուր է: «Փող չկա»-ն դարձել է պաշտոնյաների «բերանի ծամոնը»: Եթե փող չեք կարողանում գտնել քաղաքի խնդիրները լուծելու համար, ապա բարի եղեք հեռանալ ձեր աթոռներից:

Եվ ինչպե՞ս կարող է փող մնալ, եթե քաղաքապետարանի բյուջեից 84 %-ը գնում է աշխատավարձներին: Ցանկացած պետական բյուջեից 55% -ից ավելին եթե գնում է աշխատավարձներին, ապա դա միանշանակ պետական կոռուպցիոն ռիսկ է:

Կապանի քաղաքապետը/ավագանին ի՞նչու որոշում չեն կայացնում, որ, օրինակ, քաղաքի բնակելի շենքերի բալկոններն ու ծածկապատշգամբները ներկվեն մեկ գույնով՝ օրինակ սպիտակ: Դա էլ է՞ «փողի հարց»: Մի՞թե դա տեսարան է: Կամ շենքից-շենք լվացքի երկար թառերը: Շենքերին կպցված մեծացրած բալկոնները կամ: Դրանք օրինակա՞ն են: «Երկրաշարժ» բառի մասին դուք լսե՞լ եք: Կամ ի՞նչու բնակիչների գազի հաշվիչները ներսում չեն՝ ինչպես քաղաքակիրթ երկրներում է:

Այս ամբողջ տարիների ընթացքում Կապանի ո՛չ նախորդ ու ներկա քաղաքապետը, ո՛չ նախորդ ու ներկա փոխքաղաքապետը և ո՛չ էլ նախորդ ու ներկա ավագանին մի անգամ պաշտոնական հայտարարություն կամ որոշում չկայացրեց առ այն,որ Կապան քաղաքի անմիջական գլխավերևում սխա՛լ կառուցված ու մահաբեր ԳԵՂԱՆՈՒՇԻ ՊՈՉԱՄԲԱՐ կա: «Դանդի Փրեշս Մեթալզ Կապան» հանքային ձեռնարկությունը պոչամբարը սխալ կառուցեց ու հիմա Կապանի ոսկու հանքի լիցենզիան վաճառել են ռուսական «Polymetal»-ին: Ժողովրդի լեզվով ասած՝ Դանդին «թռա՞վ»: Այդ պոչամբարը (երկարաժամկետ) կառավարելու համար հսկայական գումարներ են պետք : Ո՞վ է դա վճարելու: «Դանդիի» տնօրեն Հրաչ Ջաբրայանին քաղաքի «բարերար» անվանելուց առաջ դուք սա ձեզ (կամ իրեն) չե՞ք հարցնում: Ի՞նչու իրավական գործ չի սկսված՝ պոչամբարի սխալ կառուցված լինելու փաստի առթիվ:

Կապանի քաղաքապետները (հատկապես ներկան) ինձ ավելի շատ հանքայի՛ն ձեռնարկությունների աշխատակիցների են հիշեցնում , քան կապանցիների շահերը պաշտպանողների:

Այս տարվա հոկտեմբերի 2-ին Կապանում կրկին քաղաքապետի (և ավագանու) ընտրություններ են: Այն բավականին թեժ է լինելու, որովհետև այս անգամ ՀՀԿ-ՅՀԴ քաղաքական թատրոնին խանգարող գործոն կա. 3-րդ թեկնածուն՝ Արթուր Մարտիրոսյանը, որն ինձ վրա ազնիվ մարդու տպավորություն թողեց:

ՀՀԿ-ի կողմից կրկին քաղաքապետի թեկնածու է առաջադրվել գործող քաղաքապետ Աշոտ Հայրապետյանը, իսկ Դաշնակցության կողմից՝ նախկին քաղաքապետ Արթուր Աթայանը: Երրորդ թեկնածուն, ինչպես նշեցի, ինքնաառաջադրված Արթուր Մարտիրոսյանն է, ով ԲՀԿ անդամ է, տարբեր զինվորական մեդալների արժանացած ազատամարտիկ-գնդապետ և Կապանի զորամասի նախկին հրամանատար։

Ես չեմ հավատում, որ այս անգամ էլ է Արթուր Աթայանը Լիսկայի կողմից ճնշումների ենթարկվում, ինչպես ոմանք հայտարարում են: Ներկայումս դա պարզապես քարոզչական հնարք է՝ Արթուր Աթայանին «քաջ» ցույց տալու համար: Լիսկան այսօր հայ ժողովրդի կողմից չսիրված թիվ մեկ անձն է, իսկ Ավետիք Բուդաղյանի (ազգը ցնցած) սպանությունից հետո նա այլևս քաղաքական դիակ է: Լիսկայն այսօր և ո՛չ մի քաղաքական գործչի վրա էական ճնշում չի կարող այլևս գործադրել:

ՅՀԴ-ն և ՀՀԿ-ն այսօր «նույն կտավի» մասեր են՝ նույն կառավարության մեջ: ՀՀԿ/ՅՀԴ-ից Կապանը ո՛չ մի էական օգուտ չի ստանալու: ՅՀԴ-ն այսօր, ժողովրդի լեզվով ասած, ՀՀԿ-ի «դհոլն» է և պարտավոր է «համագործակցել» ՀՀԿ-ի հետ՝ 2017-ին էլ ԱԺ-ում մնալու համար: ՀՀԿ-ին նույնիսկ ձեռք է տալիս, որ որոշ համայնքներում դաշնակցականներ հաղթեն, որպեսզի հհկ-ն ասի, որ «միշտ չէ, որ իրենք են հաղթում»: Հատկապես «Սասնա ծռերի» ապստամբությունից հետո ու 2017 թ. խորհրդարանական ընտրություններին ընդառաջ սա կարևոր է ՀՀԿ-ի համար:

ԶՊՄԿ-ն այս անգամ էլ է խառնվել Կապանի քաղաքապետի ընտրություններին: Սեպտեմբերի 14-ին Կապանի մշակույթի կենտրոնի դահլիճում ՀՀԿ թեկնածու Աշոտ Հայրապետյանի նախընտրական հանդիպման ժամանակ ելույթ ունեցավ նաև ԶՊՄԿ գլխավոր տնօրենի առաջին տեղակալ Վահե Հակոբյանը և կապանցիներին՝ ԶՊՄԿ ղեկավարության անունից, հորդորեց «ակտիվորեն մասնակցել հոկտեմբերի 2-ի քվեարկությանը ու կատարել գիտակցված ու պատասխանատու ընտրություն» ու խոստացավ «ավելի արդյունավետ ու ընդլայնված համագործակցություն Աշոտ Հայրապետյանի հետ՝ վերջինիս վերընտրվելու դեպքում »: Սա, առանց կասկածի, կրկին անթույլատրե՛լի միջամտություն է Հայաստանի ներպետական գործերին՝ օտար մասնավոր ձեռնարկության կողմից: Եթե Սյունիքում անկախ դատաիրավական համակարգ կա, ապա գործ պիտի հարուցվի ԶՊՄԿ-ի ղեկավարության հանդեպ՝ սույնի կապակցությամբ:

Կապանին ՆՈՐ քաղաքապետ է պետք՝ «սյունյաց ծուռ» տեսակից, որը կգա, կհանի «թուր կեծակին», կպայքարի «հանքային վիշապների» դեմ ու «կապանցիներին կազատագրի»: Այդ «սյունյաց ծուռը» հանքից չէ, որ դուրս է գալու, քանի որ հանքում «սյունյաց ծուռ» չկա:

Ապագայի արմատներն անցյալում են: Եթե ցանկանում եք իմանալ, թե ինչպես կվերաբերեն ձեզ ապագայում, ապա նայեք, թե ինչպես վերաբերեցին ձեզ անցյալում:

Դու միգուցե և սիրում ես Կապանը: Բայց արդյոք Կապանը սիրո՞ւմ է քեզ ու հպա՞րտ է քեզանով: Յուրաքանչյուր կապանցի իր հոգու խորքում ազնվորեն այս հարցին պիտի պատասխանի, եթե Կապանի ապագայի համար ցավում է:

Անշուշտ, կապանաբնակները պիտի ընտրեն Կապանի քաղաքապետին: Ես ոչ մեկի անձի դեմ ոչինչ չունեմ, բայց Արթուր Աթայանին ու հատկապես Աշոտ Հայրապետյանին շատ եմ ցանկանում հարցնել հետևյալը՝ նորից քաղաքապետ եք ցանկանում դառնալ, որ ի՞նչ անեք:

Վարազ Սյունի

Ամստերդամ, 19.09.2016

Այս խորագրի վերջին նյութերը