Քիչ թե շատ կայուն պետության համար պետք է լինի մի որևէ առանցք` «խորքային պետություն»:
Հայաստանում դա կարող էր լիներ բանակը, ինչպես Աթաթուրքի Թուրքիայում, որը այդպես էլ չկայացավ որպես պետության ողնաշար:
Կարող էին լինել ղարաբաղցիները, ինչպես ալավիները հայր Ասադի Սիրիայում, քանի որ ցանկացած պահ Արցախը ադրբեջանցիները կարող են հողին հավասարեցվել, իսկ կենդանի մնացածները ցեղասպանության ենթարկվել, սակայն այդ գիտակցությունը պետության կայացման հիմք չդարձավ:
Խորքային պետության հիմք կարող էր դառնալ ֆինանսական էլիտան, ինչպես բանկիրները` հիմնականում Ջենովայից եկած, կարողացան պետություն ստեղծել Շվեյցարիայում:
Ինչպես Ադրբեջանում կարող էր ընտանեկան կապիտալը նման հիմք հանդիսանալ:
Կարելի է նման շատ օրինակներ բերել, թե չէ՝ իշխանություն, ընդդիմություն, մուտք, ելք, բանտիկներ...

Ստեփան Դանիելյանի ֆեյսբուքյան էջից