Հինավուրց վանքերի տարածքում եղել են հիվանդախնամ սենյակներ, բանտախցեր, գերեզմանոցներ և եկեղեցիներ: Արդյունքում վանքի այցելուները սկսում էին գնահատել իրենց առողջությունը, ազատությունը, կյանքը և երախտագիտությամբ աղոթում Աստծուն, որովհետև այս բոլորը վերջին հաշվով նրա ձեռքում էր:

Ցանկացած առողջ մարդ հաջորդ վայրկյանին կարող է կորցնել առողջությունը: Արդարները կարող են հայտնվել բանտում և ոչ մի փաստաբան իրենց չի օգնի: Կյանքը մի բարակ թել է, որը կարող է կտրվել ամեն պահ: Իրոք, որ հոգևոր աճին միտված հզոր «գործիքակազմ» էին մտածել մեր նախնիները, բայց, վերջին հաշվով, դա «հասկացող մարդկանց» համար էր։

Ապրես Զոհրաբյանի ֆեյսբուքյան էջից