Այնպես է ստացվել, որ կյանքիս լավագույն կեսը համընկել է անկախության տարիների հետ։ Սկզբում անսահման հպարտություն, հետո՝ կամաց-կամաց հիասթափություններ, հուսալքություն, հետո՝ ամենօրյա, հիմնականում անարդյունավետ պայքար սեփական կամ մեկ այլ մարդու կամ խմբի՝ օրենքով ամրագրված իրավունքի համար, զրկանքներ, ընկերների և ընտանիքի անդամների հարկադրված արտագաղթ, հետո ամեն անգամ նոր ընտրությունների շեմին հավատ, որ գոնե այդ մեկ անգամը ընտրություն կլինի ու բան կփոխվի, բայց արդյունքում՝ նախորդից ավելի տխուր պատկեր, իսկ հույսի շողը գնալով ավելի նվազ ու աղոտ․․․
Դժոխքից այլևս չեմ վախենում, բա սա դժոխք չի, ի՞նչ է․․․

Սուսաննա Մուրադյանի ֆեյսբուքյան էջից