Ֆեյքերի դեմ պայքարելը, իհարկե, լավ է: Իսկ ի՞նչ անել այս ամենի հետ: Ի՞նչ անել այն ատելության հետ, որով հեղեղված է համացանցը: Երբ մարդիկ, առանց սեռն ու տարիքը ճանաչելու, հայհոյում են միմյանց քաղաքական տարբեր կողմնորոշումների պատճառով: Ո՞վ է տվել դրա իրավունքը:

Մենք, իհարկե, կարող ենք ասել, որ դրանք ֆեյքեր են, որ հատուկ են անում, որ վարկաբեկեն գործող իշխանություններին (և նման բացատրություններ պարբերաբար հնչում են), և, ինչու ոչ, նաև ընդդիմությանը: Բայց այդ «ֆեյքերի» մեջ կան նաև իրական մարդիկ, ովքեր քաղաքական հողի վրա կոնֆլիկտի մեջ են մտնում բոլոր նրանց հետ, ովքեր համաձայն չեն իրենց տեսակետների հետ:

Եվ դա լուրջ խնդիր է, որի վրա պետությունը (որի հիմնական գործառույթներից է լուծել հասարակությունում առկա կոնֆլիկտները) պետք է լուրջ ուշադրություն դարձնի, քանի որ պառակտված հասարակությունը գուցե հարմար է իշխանությունների (որոնց ներկայացուցիչները պահը չեն կորցնում հերթական անգամ հիշեցնելու՝ որ լրատվամիջոցներն են հուսալի, որ քաղաքական ուժին է պետք վստահել, իսկ որին՝ ատել ու արգելել), բայց ոչ երբեք պետության զարգացման համար:

Ատելությունը կուտակվելու հատկություն ունի, և վաղ թե ուշ կարող է թափվել հենց այդ ատելությունն իրենց նեղ շահերին ծառայեցնողների վրա:

Նինա Մարգարյանի ֆեյսբուքյան էջից