Պատմությունը կրկնվելու հատկություն ունի:

1991-ին ժողովուրդը լցվեց հրապարակ, ոգևորված և դուխով: Եկավ ՀՀՇ-ն, լկտիությունը, թալանը: Ռազբոյներ, ասֆալտի ֆիդայիններ, բեսպրեդել: Գործարանների վայրի սեփականաշնորհում կամ ուղղակի խլում:

Ընդամենը 1,5 տարի անց ժողովուրդը զզվեց երբեմնի սիրելի առաջնորդից:

2018-ին ժողովուրդը դարձյալ լցվեց հրապարակ, դարձյալ ոգևորված և դուխով: Եկավ ՀՀՇ-ի երկրորդ էշելոնը, լկտիություն, պետական ռեկետ՝ կոռուպցիայի դեմ պայքարի անվան տակ: Սպայկա, Գազպրոմ, Արարատցեմենտ՝ առաջին զոհերն են, թեև իրենց զոհ չեն համարում (իրենց խնդիրն է):

ՀՀՇ-ից միակ տարբերությունն այն է, որ սրանք ավելի անգրագետ են: Հարց՝ ե՞րբ է զզվելու ժողովուրդը, ավելի կոնկրետ՝ միտինգային կորիզը, իրենց սիրելի առաջնորդից:

Եվ, երբ որ զզվեց, ո՞ւմ է ուզելու:

Նարե Գրիգորյանի ֆեյսբուքյան էջից