Քաղաքամայր Երևանից հեռու'անդորրաբեր Տավուշում, Սերժ Սարգսյանը վերջապես պատասխանեց այն հիմնական հարցադրմանը, որն իր առջև դրել էր իր  հենարանը համարվող քաղաքական և ֆինանսական վերնախավը' փոխել վարչապետին: Նախագահի պատասխանը միանշանակ էր և կանխատեսելի' ոչ: Ոչ-ը մեղմելու համար ասպարեզ նետվեց կառավարության կազմում հնարավոր փոփոխությունների  տարբերակը' երկու-երեք նախարարի ձևաչափով:

Ակնհայտ է, որ կառավարության քաղաքականությունից դժգոհ են ոչ միայն Ռ.Քոչարյանը և օլիգարխները, այլև հայ հասարակության ստվար հատվածը, հատկապես մանր և միջին ձեռներեցները: Նրանք օր օրի դուրս են մղվում տնտեսական գործունեության դաշտից, քանզի չկարողանալով օլիգարխներից, իմա' հայաստանյան խոշոր բիզնեսի ներկայացուցիչներից, հավաքել օրինական հարկերի անգամ չնչին մասը, Տիգրան Սարգսյանի կառավարությունն իր հարկային և տնտեսական վարչարարության  հնարավորությունները կիրառում էր միայն տոնավաճառների, կրպակավաճառների, խանութպանների, տաքսու վարորդների և նրանց բախտակիցների նկատմամբ, որոնք զրկվում են հանապազօրյա հացից, բայց պետական բյուջեն, միևնույնն է, մնում է թերակատարված: Գազի և հարակից էներգակիրների գների բարձրացումն արդեն հանգեցրել է շուկայում առաջին սպառման  գրեթե բոլոր ապրանքների գների աճի, սոցիալական ընդվզման հեռանկարը սկսել է վախեցնել թուլացած դիրքերով գործող իշխանությանը: Առանց կրակի ծուխ չի լինում:

Ներկա պահին Սերժ Սարգսյանի համար առավել լուրջ և անմիջական վտանգ են ներկայացնում, ոչ թե ավանդական ընդդիմադիր ուժերը  ՀԱԿ-ը, կամ այլք, այլ խոշոր բիզնեսը և նրանց ստվերում մշտապես գտնվող Քոչարյանի ուրվականը: Ներմուծողները պատեհ-անպատեհ բարձրացնում են գները, բարձրաձայն քննադատում կառավարությանը, որ երկչոտ փորձեր է կատարում է ընդամենը վերլուծելու նրանց շրջնառության իրական ծավալները: Մարդկանց մեծ մասն արդեն զայրացած է ու անպաշտպան, հեռուստացույցով կիրգիզական հերթական հեղափոխության պատկերներն են. այս կրակին յուղ ավելացնելու պարագայում խարույկը կարող է հզոր բոցերով ցոլանալ ու հրկիզել: Ինքնապաշտպանության բնազդը ենթադրում է, որ Սերժ Սարգսյանը պետք է փորձի կանխարգելիչ հարված հասցնել խոշոր օլիգարխներին, կամ նրանից ամենահավակնոտներին, գերկենտրոնացված, բացարձակ մենաշնորհային տնտեսական համակարգը պետք է փորձի մասամբ ազատականցնել. Նոր դեմքեր են պետք, նոր անուններ' չվարկաբեկված և հանրային վստահության որոշ չափաբաժնով:  Շեշտենք մի հանգամանք, որ հայտնի ուղևորության ընթացքում ռուսաստանյան հայտնի գործարար Ռուբեն Վարդանյանը  հանդիսավորապես ներկայացրեց իր բացվելիք դպրոցը Դիլիջանում, և Սերժ Սարգսյանն իր ներկայությամբ պատվեց ու կարևորեց այդ նախաձեռնությունը' որպես բիզնես-կրթության' Հայաստանի համար նոր և պահանջարկված ուղղություն: Ասել է թե' Հայաստանին արդեն պետք են բազմաթիվ գրքեր կարդացած, կրթված բիզնեսմեններ....Գուցե Ռուբեն Վարդանյանի օրինակը ոգևորել է գործող նախագահին:

Պատահական չէ, որ մինչ տավուշյան պարզաբանումները Տիգրան Սարգսյանը կառավարության նիստում խիստ քննադատորեն անդրադարձավ ֆինանսների և էկոնոմիկայի նախարարությունների այն ստորաբաժանումների գործունեությանը, որոնք չեն կարողանում վերլուծել և հաշվարկել խոշոր բիզնեսի շրջանառությունը: Վարչապետն արդեն ստացել է նախագահի համաձայնությունը' պատասխան հարվածը հասցնելու իր նախընտրած ձևակերպմամբ'օլիգոպոլիայի կոնկրոտ ներկայացուցիչներին:

Այս տեսանկյունից բավական ուշագրավ է Սերժ Սարգսյանի քաղաքական բառապաշարում հայտնված ձևակերպումը, գիտելիքահեն վարչապետից հետո' նախագահն էլ է սկսում խոսել այն մասին, որ իրենց կյանքում երկու գիրք չկարդացած, երկու մարդ չղեկավարած մարդիկ իրավունք չունեն քննադատել իր կառավարության գործունեությունը: Կարող ենք կանխատեսել, որ հատկապես «Բարգավաճ Հայաստանի»  համար դժվար ժամանակներ են գալիս, փոփոխման ենթական նախարարներն էլ միայն նորընծա հանրապետականներից չեն լինի:

Հայաստանի տնտեսաքաղաքական իրավիճակում որոշ օլիգարխներին զսպելու գործողությունը գրեթե տիտանների մենամարտ կարող է հիշեցնել, և դժվար է միանշանակ պնդել, թե հաղթանակն ում կողմում կարող է լինել, կամ ում կշեռքի նժարն ավելի ծանր կլինի: Բայց այդ պայքարն այլևս օրվա հրամայականն է' պայքար մինչև վերջ, այսինքն' մինչև ախոյանի կապիտուլյացիա:

Նարինե Դիլբարյան