–Դեպի լավը չենք գնում։ Ցավոք սրտի, ոչ մի լավ բան չենք տեսնում։
–Ընդդիմության միավորման հեռանկարներ տեսնո՞ւմ եք։
–Չմիավորվելու այլընտրանք չկա։ Չմիավորվելու պարագայում ընդդիմադիր կուսակցությունները մեկ անգամ ևս հասարակությանը պիտի ուղերձ հղեն, որ իրենք ընդդիմություն չե՛ն։ Ընդդիմադիր կուսակցությունների նպատակը, մանավանդ այս իշխանության օրոք, որից հասարակությունը շատ դժգոհ է, փոփոխությունն է։ Իսկ ընդդիմությունը դրան կարող է հասնել, միայն եթե հստակ ունենա դրա նպատակը։ Այսինքն՝ հասարակությունը պիտի տեսնի, որ սրանք ոչ թե ներքաղաքական խաղեր են, բանակցություններ են, շանտաժ է՝ տարբեր տեսակի շահերի հիման վրա, այլ իսկապես ընդդիմությունն այսօր նպատակ ունի համակարգային իշխանափոխությա՛ն, երկրում տիրող այս վիճակի՛ փոփոխության։
–Այդ միավորման մեջ օրինակ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությանը տեսնո՞ւմ եք։
–Կոալիցիայի մեջ «Բարգավաճ Հայաստանի» չմտնելը ես շատ եմ կարևորում։ Մենք բոլորս հասկանում ենք, թե Հայաստանում ինչ քաղաքական և տնտեսական իրավիճակ է, և թե որքան են կուսակցությունները կախվածության մեջ իշխանությունից։ Այդ պատճառով շատ թերահավատ էինք բոլորս՝ կկարողանա՞ արդյոք դիմադրել «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը։
–Փաստորեն՝ կարողացավ։
–Այո, և գիտե՞ք, հիմա շատ ենք խոսում քաղաքացիական հասարակության մասին, և գտնում եմ, որ հասարակությունը պետք է հանդես գա որպես պահանջների ձևավորող, որոնք նա պետք է հղի և՛ ընդդիմադիր կուսակցություններին, և՛ իշխանությանը։ Տվյալ դեպքում այն, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» չի մտել կոալիցիայի մեջ, մի քայլ է, որին հասարակությունը պիտի տեր կանգնի։ Այսինքն՝ մենք նաև այդպիսով պարտավորեցնում ենք այդ կուսակցությանը շարունակել նույն ոճով, ու փաստորեն այդպիսով նա նաև բարոյական պարտավորություն է զգում հասարակության առջև։
–Բայց հիմա մենք ականատես ենք լինում ճիշտ հակառակին։ Օրինակ, «Ժառանգությունն» անընդհատ հարվածներ է ուղղում ԲՀԿ–ին, թե այն կեղծ ընդդիմություն է և այլն, և այլն։
–Գիտե՞ք ինչ, դա քաղաքական դիրքորոշում չէ՛։ Ընդդիմություն չեն լինում հայտարարելով կամ չհայտարարելով։ Դա կարգավիճակ է։ Եթե դու իշխանության մեջ չես, ուրեմն արդեն պարտավոր ես լինել մյուս դաշտում։ Այլ հարց է, թե դու ինչպես քո պարտականությունները կկատարես՝ լա՞վ, թե՞ վատ, ազնի՞վ, թե՞ հարմարվելով։ Այստեղ բազմաթիվ խնդիրներ կան, և բոլորս դա հասկանում ենք։ Շատ դժվար է և բարդ, բայց հասարակությունն ինքը պետք է դրա պահանջատերը լինի։ Նա պետք է ասի՝ այո՛, դու պիտի՛ լինես ընդդիմություն, չես կարող չլինել ընդդիմություն։ Այլ ոչ թե, հակառակը, ասի՝ դու ընդդիմություն չես։
–Հետևաբար, «Ժառանգության» այսօրվա պահվածքը ընդդիմադիրի՞ պահվածք է։
–Ես «Ժառանգությունից» դուրս եկա հենց ա՛յդ պատճառով, որովհետև ես չեմ ընդունում նաև քաղաքականության մեջ հեղհեղուկությունը, անսկզբունքայնությունը։ Պետք է հստակ լինել, ազնիվ լինել, ուղիղ լինել։ Եթե ես իմանայի, որ դա իրենց կողմից մեկ անգամվա սխալ է, ես դուրս չէի գա։ Բայց դա գործելաոճ է։ Ես իմ քայլով արդեն իմ վերաբերմունքը հայտնել եմ «Ժառանգության» մասին։
–Կարծում եք, որ ուղղորդվա՞ծ է «Ժառանգության» այդ հեղհեղուկությունը, թե՞ պարզապես իրենք էլ այդպիսի կուսակցություն են։
–Իրենք էլ այդպիսի կուսակցություն են։
–Բայց արդյոք այդպիսով իշխանության ջրաղացին ջուր չե՞ն լցնում։
–Ես դա արդեն երկրորդական եմ համարում։
–Երբ ասում եք, որ ընդդիմությունը պետք է միավորվի, նկատի ունեք առաջիկա նախագահական ընտրություններում միասնական թեկնածուով հանդես գա՞լը։
–Այո՛, և այդքան կարևոր չէ, թե ով։ Իհարկե, որակները շատ կարևոր են, նա պետք է լինի մեկը, ով ունի գիտելիքներ, ով հասարակության կողմից հարգված է, իր կենսագրությամբ վարկաբեկված չպետք է լինի, և նա պետք է ընդունելի լինի ընդդիմադիր կուսակցությունների կողմից։ Նաև շատ կարևոր բան եմ ուզում ասել՝ այս հարցում որոշում կայացնողը պետք է լինի հասարակությունը։ Եվ դրա մեխանիզմները կան։
–Օրինա՞կ։
–Կարող է լինել 3-4 թեկնածու, և ընտրություններից առաջ անել նախնական ընտիրություն։ Այդպես տարիներ առաջ մեկ անգամ Դաշնակցությունն արեց, երբ դրված էին Արմեն Ռուստամյանի և Վահան Հովհաննիսյանի թեկնածությունները։ Կարող է լինել նաև մեկը, ով շատ ակտիվ չէ քաղաքականության մեջ, բայց բոլորի կողմից ընդունելի է։
–Փաստորեն վստա՛հ եք, որ ընդդիմության և ընդհանրապես հասարակության հաղթանակը միասնական թեկնածուով հանդես գալու մեջ է։
–Այո՛, միասնական թեկնածուով հանդես գալու մեջ է, որին պետք է որոշի հասարակությունը։ Անգամ տարբերություն չկա էլ՝ կի՞ն կլինի, թե՞ տղամարդ։ Կարևորը մարդկային որակների հարցն է։
–Իսկ քաղաքական հետագա զարգացումներում դուք Ձեզ տեսնո՞ւմ եք, ի՞նչ ծրագրեր ունեք։
–Ես իմ բնավորությամբ շատ ոչ անտարբեր մարդ եմ։ Հիմա հասարակական իմ գործունեությամբ եմ զբաղվում, որի մեջ արդեն քսան տարի եմ։ Եվ դրանք շատ փոխշաղկապված են, որովհետև հասարակության ակտիվությունն այն քաղաքական գործընթացների վրա ճնշումն է, որի կարիքը մենք շատ ունենք։
Կարինե Հակոբյան.
Հարցազրույց «Ժառանգություն» կուսակցության վարչության նախկին անդամ Կարինե Հակոբյանի հետ
–Հայաստանյան այսօրվա ներքաղաքական իրավիճակն ինչպե՞ս եք գնահատում։
–Դեպի լավը չենք գնում։ Ցավոք սրտի, ոչ մի լավ բան չենք տեսնում։
–Ընդդիմության միավորման հեռանկարներ տեսնո՞ւմ եք։
–Չմիավորվելու այլընտրանք չկա։ Չմիավորվելու պարագայում ընդդիմադիր կուսակցությունները մեկ անգամ ևս հասարակությանը պիտի ուղերձ հղեն, որ իրենք ընդդիմություն չե՛ն։ Ընդդիմադիր կուսակցությունների նպատակը, մանավանդ այս իշխանության օրոք, որից հասարակությունը շատ դժգոհ է, փոփոխությունն է։ Իսկ ընդդիմությունը դրան կարող է հասնել, միայն եթե հստակ ունենա դրա նպատակը։ Այսինքն՝ հասարակությունը պիտի տեսնի, որ սրանք ոչ թե ներքաղաքական խաղեր են, բանակցություններ են, շանտաժ է՝ տարբեր տեսակի շահերի հիման վրա, այլ իսկապես ընդդիմությունն այսօր նպատակ ունի համակարգային իշխանափոխությա՛ն, երկրում տիրող այս վիճակի՛ փոփոխության։
–Այդ միավորման մեջ օրինակ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությանը տեսնո՞ւմ եք։
–Կոալիցիայի մեջ «Բարգավաճ Հայաստանի» չմտնելը ես շատ եմ կարևորում։ Մենք բոլորս հասկանում ենք, թե Հայաստանում ինչ քաղաքական և տնտեսական իրավիճակ է, և թե որքան են կուսակցությունները կախվածության մեջ իշխանությունից։ Այդ պատճառով շատ թերահավատ էինք բոլորս՝ կկարողանա՞ արդյոք դիմադրել «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությունը։
–Փաստորեն՝ կարողացավ։
–Այո, և գիտե՞ք, հիմա շատ ենք խոսում քաղաքացիական հասարակության մասին, և գտնում եմ, որ հասարակությունը պետք է հանդես գա որպես պահանջների ձևավորող, որոնք նա պետք է հղի և՛ ընդդիմադիր կուսակցություններին, և՛ իշխանությանը։ Տվյալ դեպքում այն, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» չի մտել կոալիցիայի մեջ, մի քայլ է, որին հասարակությունը պիտի տեր կանգնի։ Այսինքն՝ մենք նաև այդպիսով պարտավորեցնում ենք այդ կուսակցությանը շարունակել նույն ոճով, ու փաստորեն այդպիսով նա նաև բարոյական պարտավորություն է զգում հասարակության առջև։
–Բայց հիմա մենք ականատես ենք լինում ճիշտ հակառակին։ Օրինակ, «Ժառանգությունն» անընդհատ հարվածներ է ուղղում ԲՀԿ–ին, թե այն կեղծ ընդդիմություն է և այլն, և այլն։
–Գիտե՞ք ինչ, դա քաղաքական դիրքորոշում չէ՛։ Ընդդիմություն չեն լինում հայտարարելով կամ չհայտարարելով։ Դա կարգավիճակ է։ Եթե դու իշխանության մեջ չես, ուրեմն արդեն պարտավոր ես լինել մյուս դաշտում։ Այլ հարց է, թե դու ինչպես քո պարտականությունները կկատարես՝ լա՞վ, թե՞ վատ, ազնի՞վ, թե՞ հարմարվելով։ Այստեղ բազմաթիվ խնդիրներ կան, և բոլորս դա հասկանում ենք։ Շատ դժվար է և բարդ, բայց հասարակությունն ինքը պետք է դրա պահանջատերը լինի։ Նա պետք է ասի՝ այո՛, դու պիտի՛ լինես ընդդիմություն, չես կարող չլինել ընդդիմություն։ Այլ ոչ թե, հակառակը, ասի՝ դու ընդդիմություն չես։
–Հետևաբար, «Ժառանգության» այսօրվա պահվածքը ընդդիմադիրի՞ պահվածք է։
–Ես «Ժառանգությունից» դուրս եկա հենց ա՛յդ պատճառով, որովհետև ես չեմ ընդունում նաև քաղաքականության մեջ հեղհեղուկությունը, անսկզբունքայնությունը։ Պետք է հստակ լինել, ազնիվ լինել, ուղիղ լինել։ Եթե ես իմանայի, որ դա իրենց կողմից մեկ անգամվա սխալ է, ես դուրս չէի գա։ Բայց դա գործելաոճ է։ Ես իմ քայլով արդեն իմ վերաբերմունքը հայտնել եմ «Ժառանգության» մասին։
–Կարծում եք, որ ուղղորդվա՞ծ է «Ժառանգության» այդ հեղհեղուկությունը, թե՞ պարզապես իրենք էլ այդպիսի կուսակցություն են։
–Իրենք էլ այդպիսի կուսակցություն են։
–Բայց արդյոք այդպիսով իշխանության ջրաղացին ջուր չե՞ն լցնում։
–Ես դա արդեն երկրորդական եմ համարում։
–Երբ ասում եք, որ ընդդիմությունը պետք է միավորվի, նկատի ունեք առաջիկա նախագահական ընտրություններում միասնական թեկնածուով հանդես գա՞լը։
–Այո՛, և այդքան կարևոր չէ, թե ով։ Իհարկե, որակները շատ կարևոր են, նա պետք է լինի մեկը, ով ունի գիտելիքներ, ով հասարակության կողմից հարգված է, իր կենսագրությամբ վարկաբեկված չպետք է լինի, և նա պետք է ընդունելի լինի ընդդիմադիր կուսակցությունների կողմից։ Նաև շատ կարևոր բան եմ ուզում ասել՝ այս հարցում որոշում կայացնողը պետք է լինի հասարակությունը։ Եվ դրա մեխանիզմները կան։
–Օրինա՞կ։
–Կարող է լինել 3-4 թեկնածու, և ընտրություններից առաջ անել նախնական ընտիրություն։ Այդպես տարիներ առաջ մեկ անգամ Դաշնակցությունն արեց, երբ դրված էին Արմեն Ռուստամյանի և Վահան Հովհաննիսյանի թեկնածությունները։ Կարող է լինել նաև մեկը, ով շատ ակտիվ չէ քաղաքականության մեջ, բայց բոլորի կողմից ընդունելի է։
–Փաստորեն վստա՛հ եք, որ ընդդիմության և ընդհանրապես հասարակության հաղթանակը միասնական թեկնածուով հանդես գալու մեջ է։
–Այո՛, միասնական թեկնածուով հանդես գալու մեջ է, որին պետք է որոշի հասարակությունը։ Անգամ տարբերություն չկա էլ՝ կի՞ն կլինի, թե՞ տղամարդ։ Կարևորը մարդկային որակների հարցն է։
–Իսկ քաղաքական հետագա զարգացումներում դուք Ձեզ տեսնո՞ւմ եք, ի՞նչ ծրագրեր ունեք։
–Ես իմ բնավորությամբ շատ ոչ անտարբեր մարդ եմ։ Հիմա հասարակական իմ գործունեությամբ եմ զբաղվում, որի մեջ արդեն քսան տարի եմ։ Եվ դրանք շատ փոխշաղկապված են, որովհետև հասարակության ակտիվությունն այն քաղաքական գործընթացների վրա ճնշումն է, որի կարիքը մենք շատ ունենք։
Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը