Իշխանությունները, ԱԺ քաղաքական մեծամասնությունը բերանի ծամոն են դարձրել ու շարունակ կրկնում են նույն բանը՝ մի՛ քաղաքականացրեք:

Երկրում իրականացվող ցանկացած գործընթաց (սոցիալական, տնտեսական, օրենսդրական, մշակութային) գործող իշխանության եւ նրա առաջնորդի որոշումներով է կյանքի կոչվում:

ՀՀԿ-ն ոնց որ թե իրեն համարում է քաղաքական ուժ, այդ ամենի համար կրում է քաղաքական պատասխանատվություն:

Այդ դեպքում ասացեք խնդրեմ՝ ինչպե՞ս չքաղաքականացնենք այդ գործընթացները:

Բայց իշխող ուժը նեղացած մռութ է ցույց տալիս եւ այլ քաղաքական ուժերին ասում է՝ մի՛ քաղաքականացրեք:

Ժողովրդին հուզող, ժողովրդի՝ առանց այն էլ ցածր կենսամակարդակի դեմ կայացվող ցանկացած որոշում, ցանկացած հիմնախնդիր ընդդիմության կողմից հրապարակավ քննարկելու հերթական փորձը իշխանությունը գնահատում է որպես «շոու» եւ հայտարարում է՝ «Պետք չէ քաղաքականացնել»: Անգամ ընդդիմադիր պատգամավորի վրա հարձակումն առաջարկվում էր չքաղաքականացնել։

Չես հասկանում՝ ուզում են՝ խորհրդարանում գերեզմանոցային լռությո՞ւն պահպանվի: Բայց չէ՞ որ «պառլամենտ» բառը ծագում է ֆրանսերեն համանուն բառից եւ նշանակում է խոսել:

Իսկ իշխանության համար ցանկացած հարցի քննարկում, որ նախաձեռնում են ոչիշխանական ուժերը, նշանակում է խնդրի քաղաքականացում, շահարկում:

Եթե այդպես է, ուրեմն պետք է փոխել բոլոր ծրագրերի ու հայեցակարգերի վերնագրերը: Դրանցում նշվում են՝ սոցիալ-տնտեսական քաղաքականություն, մշակութային քաղաքականություն, կրթական քաղաքականություն, դրամավարկային քաղաքականություն, արտաքին քաղաքականություն եւ այլն:

Եթե իշխանությանը սարսափեցնում է որեւէ հարց քաղաքականացնելու ընդդիմախոսների մոտեցումը, ապա իրենց հայեցակարգերի վրա, օրինակ, պետք է գրեն՝ «սոցիալ-տնտեսական քաղաքացիականություն»:

Իրենց կուսակցությունն էլ կոչեն քաղաքացիական ուժ: Չէ՞ որ ուշքները գնում է քաղաքացիականության համար։

Ի դեպ, քաղաքացիական նախաձեռնությունների ու շարժումների բումն էլ անցավ: Անցողիկ մոդայի կամ «պապսայի» պես մի բան էր։

Եվ դա բնական է: Եթե խնդիրները չեն քաղաքականացվում, ոչ մի հարց էլ չի լուծվում:

Օրինակները շատ են: Թեկուզ հենց «կուտակային» համակարգի ներդրման դեմ պայքարը: Ամեն ինչ արվեց, որ այդ հարցը չքաղաքականացվի, գնացին քաղաքացիական պայքարի ճանապարհով, իսկ արդյունքը եղավ այն, որ, մեծ հաշվով, ոչինչ էլ չփոխվեց:

Բայց դե, իշխանության համար ցանկալի է պայքարի այդ ձեւը՝ «քաղաքացիականը»: Շոու-բիզնեսի «աստղերին» մեյդան գցեն, մի որոշ ժամանակ ժողովրդին զբաղեցնեն ու հարցը «ջրեն՝ գնա»:

Իսկ երբ քաղաքական ուժերն են փորձում խնդիրները հրապարակավ քննարկել, այն էլ՝ խորհրդարանում, իշխանությունը սկսում է անհանգստանալ:

Պատճառը պարզ է: Երբ խնդիրները քաղաքականացվում են, այսինքն՝ ըստ էության դրվում է իշխանության պատասխանատվության հարցը, ավելի ճիշտ՝ բացահայտվում է նրա անպատասխանատու գործելակերպը, ժողովրդի համար ակնհայտ է դառնում, որ իշխանությունն իր կատարած յուրաքանչյուր քայլով ու ընդունած որոշումով գործում է իր դեմ:

Բնականաբար, իշխանությանը ձեռնտու չէ այս կամ այն հարցի քաղաքականացումը:

Քիչ է մնում՝ ասեն՝ փսփսոցով խոսեք մեր ձախողումների մասին:

Իշխանությանը ձեռնտու է ամեն բան ծածկադմփոց անելը, ինչը նպաստում է իրենց կառավարման երկարակեցությանը:

Այսպես, իհարկե, շարունակվել չի կարող:

Ժամանակն է գործող իշխանությանն ուղարկել «քաղաքացիական դաշտ»:

Համ էլ դրանից հետո այլեւս չեն տանջվի՝ հետեւելով, թե ով որ հարցն ինչքան է քաղաքականացնում:

Կիմա Եղիազարյան