Թուրքի առաջ կզածը, ինքնըստինքյան, չի կարող չատել նույն այդ թուրքին հաղթած հայ մարդկանց:

2018–ի «թավիշից» հետո գործակալները վխտում են Հայաստանում։ Եվ դա բնական է։ Չէ՞ որ Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության մեջ հսկայական փայ ստացան նաև սորոսաթուրքական ուժերը։

Նույն գործիչը կամ ուժը շատ կարճ ժամանակահատվածում փորձում է մեկ «ակնակապիճում» տեղակայել փոխբացասող կամ տրամագծորեն հակասող մոտեցումներ:

Իմաստը ո՞րն է թաքցնել, եթե թշնամի Ադրբեջանը տիրապետում է այդ թվին, ո՞ւմից են թաքցնում:

Եթե Շուշին հանձնող դավաճան էշի տղերքը որ դատում են Շուշին ազատագրողներին, գործակալներ չեն, բա ի՞նչ են:

Գործ է կարում Արցախն ազատագրողների դեմ՝ Արցախը վաճառածների ցուցումով։

Հիմնադրամի շահառու հանդիսացող, հաշմանդամության խնդիր ունեցող անձանց՝ հաշմանդամության կարգի արհեստական ձգձգման հարցեր։

Նիկոլ Փաշինյանը թքած ունի մեր ժողովրդի վրա, մեր ժողովրդի զոհերի վրա, իսկ հիմա էլ՝ գերիների ծնողների վրա։

Անդրադարձել է գերիների չլուծված հարցին, իշխանությունների անգործությանը, սյունեցիների խախտված իրավունքներին և այլ հարցերի: