Իրենցքայլական կամ քաղպայմանագրային մտացածին հանրաքվեի «այո»-ի քարոզչական մեկնարկը իսկապես էլ դղրդոցով եղավ:

Եթե Նիկոլն ասում է, որ ընտրությունները կեղծվելու դեպքում ինքն իր ձեռքերը կկտրի, ապա դա նշանակում է, որ ձգտելու են կեղծել՝ չվնասելով սեփական վերջույթները։

2018թ. արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները, որ, «թավիշների» ասելով` անցել են ստերիլ ժողովրդավարության պայմաններում, բոլորովին այլ բան են ասում` դա պարզ մանիպուլյացիա էր, որովհետև «թավշյա» ընտրացուցակները ոչնչով չէին տարբերվում նախորդներից։

Երևի, ըստ Արսեն Թորոսյանի՝ ՁԻԱՀ-ն էլ Կորոնավիրուսի նման շատ վտանգավոր չէ և հատուկ միջոցառումների կարիք չկա։

Հանրաքվեի է դրված մի կողմից լինչի դատաստանը և զոհ մատուցելու մշակույթը՝ այո-ով, մյուս կողմից «Իրավական պետություն»֊ը, անկախ դատարանը՝ ոչ-ով և բոյկոտով։

Էս մեկուկես-երկու տարում ինչ չէինք տեսել, տեսա՛նք, ինչ չէինք լսել` լսեցինք։

Ե՛վ ՍԴ-ն, և՛ եվրոպական կառույցները խնդիր են տեսնում 300 և 300.1 հոդվածների մեջ, բայց երկու դատախազները` ոչ։

Ոչ միայն իրենք, այլև բազմաթիվ քաղաքական ուժեր, իրավաբաններ համարում են, որ հանրաքվեի նշանակման գործընթացն իրականացվեց սահմանադրական կարգի կոպտագույն խախտումներով:

Աննա Դանիբեկյանը կկարողանա՞ նայել հպարտ մարդկանց աչքերին և ասել, որ կիրառել է իրավունքն այնպես, ինչպես պետք է կիրառեր, թե՞ ասելու է, որ կամակատար է։