2008թ. մարտի 1-ին տեղի ունեցած արյունալի դեպքերից անցել է 10 տարի:

ԱԺ-ում «Մարտի 1»-ի հարցով խորհրդարանական լսումներ են կազմակերպվել. բոցաշունչ ելույթներ, կեղծ հույզեր, պաթետիզմ, շոու և ծափահարությունների բացակայություն: Գործ ունենք առանց հանդիսատեսի թատրոնի հետ, քանի որ հանդիսատեսը վաղուց ամեն ինչ գիտի՝ սցենարից մինչև դերասաններ: Գիտի և հոգնել է:

«Մարտի 1»-ի թեման օգտագործվել ու ժամանակի ընթացքում մաշեցվել է: Կախված կոնյունկտուրայից՝ «Մարտի 1»-ի պատասխանատուներ են հռչակվել տարբեր սուբյեկտներ՝

Ա. Լևոն Տեր-Պետրոսյանը,

Բ. Ռոբերտ Քոչարյանը,

Գ. Սերժ Սարգսյանը,

Դ. երեք նախագահները՝ միասին վերցրած,

Ե. արատավոր համակարգը,

Զ. ժողովուրդը,

Է. բոլորս,

Ը. ոչ մեկը,

Թ. Ռուսաստանը,

Ժ. թուրքը:

«Մարտի 1»-ի թեման այնքան է շահարկվել ներքաղաքական նպատակներով և այնքան է քաղաքական առևտրականացման ենթարկվել, որ տեղին է օգտագործել հետևյալ ձևակերպումը. «Ասա՝ ում ես մեղադրում «Մարտի 1»-ի համար, կասեմ, թե ում թիմից ես դու կամ ում հաճախորդն ես դու»: Խոսքս, բնականաբար, շարքային քաղաքացիների տված գնահատականներին չի վերաբերում: Տվյալ դեպքում նկատի ունեմ քաղաքականապես ակտիվ սեգմենտին:

Այս առումով տեղին է օգտագործել ժողովրդական այն խոսքն, ըստ որի՝ ինչ եղավ՝ մեռնողներին եղավ:

Ինչ վերաբերում է հարցի քաղաքական կողմին, ապա այստեղ գործ ունենք խորքային արատների հետ: «Մարտի 1»-ն այդ արատների խտացված դրսևորումն էր: Հետևաբար՝ պետք է ամեն ինչ անել նոր «Մարտի 1»-երից խուսափելու համար: Խուսափել չի նշանակում սպանել քաղաքականությունը և գոհանալ գերեզմանային կայունությամբ: Խուսափել նշանակում է քաղաքական կյանքն արդիականացնել ու կառուցել ժամանակակից պետություն:

Կորյուն Մանուկյան