Ազնիվ հայրենակիցների մի մասը, այսպես ասենք՝ «ծանր տարավ» հատուկ այդ կադրերի, տեսարանների համար նիկոլ փաշինի՝ մարտի 10-ին կազմակերպված այցը ԶՈՒ ԳՇ: Անկեղծ ասած, իսկապես էլ՝ ծանր ու խայտառակ տեսարան էր. Հայոց բանակի համազգեստով բարձրաստիճան սպան, ավելին՝ գեներալական ուսադիրներով հայ սպաները ձիգ կանգնել էին թուրքի հանձնակատար, կամակատար, մի խոսքով՝ հակահայ և Հայաստանի ու Արցախի կործանիչ նիկոլ փաշինի առջև: ԲԱՅՑ:

Եկեք բնական հույզերը դնենք մի կողմ, զգացմունքները, եղանակին համահունչ, մի քիչ պաղեցնենք ու միասին փորձենք թեթևակի տնտղել բուն իրադրությունը՝ բովանդակային առումով: Այդպես վարվելու դեպքում կնկատենք, որ մեծ հաշվով, բովանդակային փոփոխություն տեղի չի ունեցել: Օրակարգը նույնն է, լուծման կարոտ հիմնական խնդիրն անփոփոխ է. իշխանությունից հեռացնել նիկոլ փաշինի ու նրա «քայլոների» թրքահպատակ ու կործանարար խմբոնը՝ ազատագրել Հայաստանի պետական կառավարման համակարգը, նույնն է, թե՝ Հայաստանը: Դա առաջին ու անքննարկելի անհրաժեշտությունն է, եթե իսկապես ուզում ենք Հայաստանի պետականության վերականգնման ու հայության վերապրելու թեկուզ փոքր հույս ձևավորել:

Մենք վերստին շարունակական «նոյեմբերի 10»-ի իրավիճակում ենք, մի փոքր ավելի խորացած ու մերկացված դավադիր և հողատու «իշխանության» պայմաններում:

Փետրվարի 20-ից նոր թափով վերսկսված բողոքի ակցիաները, ցույցերը շարունակվում են, Բաղարմյան պողոտան, իսկ հիմա նաև Դեմիրճյան փողոցը փակ են, իսկ նիկոլի պնակալեզ-մանկլավիկ մանդատակիր «քայլոները» խորհրդարանի շենք են սպրդում ԱԺ տեխնիկական սպասարկման անձնակազմի համար նախատեսված ծառայողական մուտքերով:

Այդ ընթացքում ստացվեց այնպես, որ նիկոլ փաշինի հրաժարականի պահանջին միացան նաև Հայոց բանակի գրեթե բոլոր բարձրաստիճան սպաները՝ գեներալները, ԳՇ գրեթե ամբողջ կազմը՝ ԳՇ պետի գլխավորությամբ: Պահանջին միացան նաև հարյուրավոր ավագ սպաներ:

Այո, ԳՇ պետը որոշեց, այնուամենայնիվ հեռանալ, բայց ո՛չ նա, ո՛չ մյուս զինվորականները այսպես ասենք՝ «թքածը չեն լիզել», իրենց բարձրացրած հրաժարականի պահանջը «հետ չեն կանչել», չեղյալ չեն հայտարարել: Մնացյալը, թե իրենք իրենց պահանջին ինչպես տեր կկանգնեն, իրենց անհատական և զինվորական պատվի (եթե դեռ ունեն) հարցն է:

Մեծ հաշվով, «Բաղրամյանցիների» պահանջը և օրակարգը նույնն է եղել ու մնացել՝ նիկոլ փաշինի հեռացումը: Այդ բանակային գեներալներն են հետո կամ ընթացքում միացել նշված պահանջին: Վաղը, մյուս օրը կարող են, ենթադրենք, ոստիկաններն էլ միանալ նույն պահանջին: Դրանից կոնկրետ Հայրենիքի փրկության շարժման ու առհասարակ, ցանկացած ազնիվ ու մտահոգ ՀՀ քաղաքացու պահանջն ու ակտիվության մոտիվացիան չեն փոխվում: Պահանջը նույնն է՝ նիկոլ փաշինի հեռացումը, և առկա է այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի կատարվել: Ըստ որում, արդեն բոլորովին նշանակություն չունի, թե ինչ տարբերակով կամ եղանակով կկատարվի այդ պահանջը:

Կա «քաղաքակիրթ տարբերակը», որը ենթադրում է հանցավոր ռեժիմի պարագլխի և նրա մեղսակիցների ֆիզիկական գոյության որոշակի ապահովում՝ մինչև սահմանված կարգով օրինական դատաքննություն ու դատավճիռ: Բայց, որքան երկար է ձգձգվում հանգուցալուծումը, այնքան ավելի է նվազում «քաղաքակիրթ հանգուցալուծման» հնարավորությունը և հակառակը, մեծանում է «մյուս տարբերակների» հավանականությունը, որտեղ ոչ մեկը ոչ մեկին որևէ երաշխիք տալ չի կարող:

Մի՛ մոռացեք, մենք ապրում ենք մի երկրում, մի նախկին պետության մեջ, որտեղ կան ավելի քան 5 հազար որդեկորույս մայրեր ու հայրեր, եթե մյուս բոլոր այլ դաժան իրողությունները չնշենք: Շատ-շատերը դեռ սպասողական վիճակում են նաև այն պատճառով, որ հրապարակում կան ուժեր և մարդիկ, որոնք փորձում են քաղաքակիրթ եղանակով հասնել օրակարգային թիվ 1 խնդրի լուծմանը: Ու ոչ մեկը չի կարող ասել, թե հազարավոր որդեկորույս հայրերից քանիսը իրենց զավակների կյանքը խլած իշխանության ներկայացուցիչներից ում ինչ կանի՝ անկախ այն բանից, թե նիկոլ փաշինը քանի՞ տակ զրահաշապիկ է հագնում ու քանի հազար «հետույքապահներով» է իրեն շրջապատում:

Արմեն Հակոբյան