Սովետի աթեիզմի, պահեստների վերածված շատ եկեղեցիների ու արհամարհված «կղերականության» պայմաններում էդքան սիրե՞լ կլիներ Վազգեն Առաջինին, որ մենք էինք սիրում...
Չէինք սիրում, է՛...պաշտում էինք...դեռ փոքրուց....Շա՜տ փոքրուց արդեն պաշտում էինք:
Տատս երկու տարով մեծ էր Վազգեն Առաջինից և որովհետև Կաթողիկոսին պաշտում էր, մենք` էրեխեքով հաճախ էինք հոգու հետ խաղում:
Հարցնում էինք.
- Ա՛յ, տատ, ախր դու պապիկից էլ ես երկու տարով մեծ, ի՞նչ տաբերություն, հենա Վազգեն Առաջինի հետ պսակվեիր, էլի՛..․
- Անամոթնե՛ր, ինքը սուրբ ա,- ամեն անգամ լսելով մեր հարցը` բարկանում էր տատս:
Դե, լկստված էինք ու շարունակում էինք.
- Բայց եթե սուրբ չլիներ` կպսակվեի՞ր,- անպատկառորեն հարցնում էինք մենք:
- Դե, կորե՛ք աչքիցս...քո պարի, քո էլ դաշնամուրի ժամն ա, վազեք պարապմունքի,- հունից դուրս էր գալիս տատս:
Նման «սյուրռեալիստական» հարցերով տատիկիս սկսեցինք տանջել 7 տարեկանից, երբ մայրս մեզ տարավ Սուրբ Էջմիածնի Մայր Տաճար, ճեղքեց ամբոխը ու մեզ կանգնեցրեց Վեհարանից դուրս եկող Վազգեն Առաջինի դիմաց:
Վեհափառը ձեռքը դրեց մեր գլխին, ժպտաց ու..մարդու պես խոսեց....
Վեհը դիպավ մեր գլխին ու մարդու պես խոսեց...
Մեր աչքերը չռվեցին...
Մարդ էր, իսկական ՄԱՐԴ...ՎԵ՛Հ...
Այսօր նրա ծննդյան օրն է
Շնորհավո'ր

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից