Հայաստանի Հանրապետությունում 1965թ-ից առ այսօր ապրիլի 24-ը նշվում է Թուրքիայի տարածքում հայերի ցեղասպանության հիշատակի օր:

Ցեղասպանության հիշատակի 100-ամյակին նվիրված՝ կազմակերպվում են տարբեր միջոցառումներ՝ գիտական կոնֆերանսներ, որոնց նպատակն է մեկ անգամ ևս արթնացնել համայն աշխարհի հիշողությունը կատարված ոճրագործությունների համար:

ՀՀ-ի բարձրագույն իշխանությունը, բնականաբար, առաջավոր մարդկության և բարոյահոգեբանական արժեհամակարգ ունեցող պետությունների ղեկավարներին հրավիրում է ապրիլի 24-ին մասնակցելու Ցեղասպանության հիշատակի օրվան նվիրված հոբելյանական միջոցառմանը:

Հրավերների շարքում կա ևս մեկը, որն առանձնակի հրավեր էր՝ ուղղված Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին:

Օրերս Էրդողանը դաժան և ցինիկ հրավեր ուղղեց ՀՀ-ի նախագահին՝ մասնակցելու իրենց ինչ-որ՝ Գալիպոլիի հաղթանակի 100-ամյակի հանդիսությանը:

Կարծում եմ՝ սահմանային պետության նախագահը թույլ է տվել ոչ թե հրավերը մերժելու փաստ, այլ զոհերի հիշատակը չհարգելու դրսևորում…:

Ահա այստեղ արժե լրջորեն մտորել՝ իսկ ո՞ւմ էր հրավիրում ՀՀ նախագահը ապրիլի 24-ին Հայաստան:

Հրավիրում էր մի մարդու, որի նախնիները կատարել են ոճիր և մնացել անպատիժ, որը առ այսօր չի ընդունում կատարվածի իրողությունը, որը փակել է սահմանը…:

Մի՞թե այսքանը բավարար չէր, որպեսզի 1,5 մլն. զոհերի հիշատակի սուրբ օրն այդ անձը չհայտնվեր Հայաստանում:

Ո՞վ է տեսել՝ սպանդ կատարողի ընտանիքի անդամին հրավիրեն մահվան ծիսակատարությունների՝ յոթը, քառասունքը կամ տարին նշելու:

Նման աբսուրդ հրավեր կարող էր լինել միայն մեր երկրում:

Հրավեր ուղարկելուց առաջ արժե լրջորեն մտորել…:

Գառնիկ Վաղարշակյան

Հայաստանի բուհերի արհեստակցական կազմակերպությունների ճյուղային հանրապետական միության նախագահ