Հետաքրքիր է, եթե սա լիներ նախկինների օրոք ինչպես այս ամենը կմեկնաբանեին դավաճան Նիկոլին սատարողնեորը։

Ապագայում դատվելուց ցանկանալու են, որպեսզի իրենց վերաբերյալ գործերը քննեն Արման Հովհաննիսյանի, Ալեքսանդր Ազարյանի նման արդարամիտ, գրագետ և անկախ դատավորները։

Հիշո՞ւմ եք, թե ինչպես էր իրական տականքը կոկորդով մեկ գոռում՝ «մենք մեր քաղաքը պետք է ազատագրենք ղարաբաղցի տականքներից»։

Ամեն ինչ ժամանակավոր է, ձեր պաշտոնները ևս։

Հայտնի ինքնաթիռը չի կարող և իրավունք էլ չունի խափանվելու։

Երկիրը կարիք ունի «ուժով հաշտեցնողի», որը պրոֆեսիոնալ թիմով ու լայն հանրային կոնսոլիդացիայի միջոցով կհանի երկիրը թակարդից։

Հայկական սոցիոլոգիան մշտապես է եղել «պլենտուսի» մակարդակի ու էդպես էլ մնալու է։

Առաջ՝ դեպի խոհեմ Հայաստան:

Նա որոշեց պարտվել ու պարտվեց, որովհետև գիտեր, որ դիմացինները՝ «նրանք» համաձայնվելու էին մեր, այսինքն՝ իր պարտության որոշմանը:

Հեղափոխությունից հետո ես դադարել եմ վճարել նրան, իսկ մյուսները չեն դադարել: Իսկ ոմանք սկսել են:

«Հների» ու «Նորերի» պայքարը Հայաստանում չէ առաջինը սկսվել, այն միշտ ու ամենուր եղել է։

Հիմա Նիկոլ Փաշինյանի համար շատ ավելի դժվար է լինելու մարդկանց «ապագայով» հիմարացնել:

Նա այդ փաստը գրավոր ընդունել է:

Նորից եմ կրկնում՝ աշխարհաքաղաքական լուրջ գործընթացներ կան, որոնց հետևանքը կարող է կործանարար լինել մեր պետության համար։

«Սառը» պատերազմը չի ավարտվել։ Այն այլ ձև է ստացել։

Ում էլ սիրեք/չսիրեք, այնուամենայնիվ ժողովրդին ստած, մսաղացի տարած, տարածքներ հանձնած թեկնածուն մեկն է՝ Նիկոլ Վովայի Փաշինյանը:

Որոշել եմ չմտնել այս ընտրական ցիկլ՝ վերջնականապես ապացուցելու, որ իմ պայքարը պետության համար էր։

Տեսանելի և անտեսանելի գործընթացներ են ընթանում մեր շուրջը։