–Դժվար թե ես ինչ-որ բան այլ կերպ անեի։ Արժեքները, որոնք կարևոր են մեզ համար չեն ընդունվում Ռուսաստանի կողմից։ Արդյո՞ք, ես պետք է գնայի փոխզիջման։ Եթե այդպես անեի, ապա Ղրղստանի պես կկորցնեինք մեր ժողովրդավարական արժեքները, կամ կլինեինք աղքատ ինչպես Հայաստանը, որի տնտեսությունն ամբողջությամբ կախված է Ռուսաստանից։

Կարծում եմ, որ մինչև 1995-96 թվականները մենք դեռ կարող էինք արձանագրել իշխանության պատկանելը ժողովրդին։ Խնդիրները սկսվեցին դեռ առաջին նախագահի օրոք, և 1996-ին ամեն-ինչ վերջացավ, ժողովրդից իշխանությունը խլեցին։ Դրա միտումները խորացան, ինչը բերեց մարտի 1-ին։

Ցավում եմ, որ մեր բնական դաշնակիցների շրջանում գտնվեցին մարդիկ, ովքեր տրվեցին պիտակավորումներ տալու գայթակղությանը։ Կարծում եմ կգա ժամանակը և նրանք ներողություն կխնդրեն իրենց պահվածքի համար։ Ամեն դեպքում «Ժառանգության» որոշման վրա դա չէր կարող ազդել։

Գյուլի այն հայտարարությունը, թե առանց ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման, սահմանի բացման հարցում դժվար թե կողմերը գան ընդհանուր հայտարարի, նշանակում է, որ ԼՂ հիմնահարցը, այնուամենայնիվ, բանակցային սեղանին կա։