Բաբլոյան-Նիկոլ բլից հարցուպատասխանը ժողթատրոնի մակարդակի սատիրա էր:
Բաբլոյանը Պոզներին նմանակելու համար լավ կաներ գլուխը սափրեր:
Մասնագիտությամբ բժիշկ Բաբլոյանն, ասես, «թերաճ» երեխայի էր զննում:
Նա իր հարցաշարը կառուցել էր այնպես, որ վերջում ապացուցի, թե 2008-ից հետո միայն երկրում հավաքների ազատության, ընդհանրապես՝ ժողովրդաարության բարձր մակարդակ արձանագրվեց:
Բաբլոյանը, երևի, մինչև 2008-ը երկրից այնքան հաճախ ու այնքան երկար ժամանակով է բացակայել, որ միայն Սերժ Սարգսյանի նախագահության շրջանում նրան վերջապես հաջողվեց տեսնել այդ ազատությունը:
Իսկ հետաքրքիր է՝ ինչո՞ւ են միջազգային բոլոր զեկույցների հեղինակները Հայաստանը գնահատում որպես «ավտորիտար երկիր» (հատկապես վերջին տասնամյակում):
Հավաքների ազատությունը որպես «նվաճում» ներկայացնելն, ուղղակի, ծիծաղելի է:
Բաբլոյանի կարծիքով, մենք պետք է մեր տներում ակցիա անեինք: Բայց քանի որ իշխանությունը շա՜տ «մեծահոգի» է եղել, մեկ-մեկ թողել է տնից դուրս գանք:
Գևորգ Սաֆարյանն էլ տնից դուրս եկավ և ուզեց հրապարակում տոնածառ տեղադրել և որտե՞ղ է հիմա նա...
Ուղղիչ աշխատանքային գաղութում, որի շալակին մի մեղադրանք էլ դրեցին...
Սա՛ է Բաբլոյանի պատկերացրած ազատությունը...