Անկեղծ ասած, չեմ կիսում շատերի ուրախությունն առ այն, որ մեր երկրի փաստացի ղեկավարը դառնում է այլ երկրների ղեկավարների համար ծիծաղի և անտակտ հումորներ անելու թիրախ, քանի որ խոսքը Նիկոլ Փաշինյանի մասին չէ, այլ Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի: Մի մարդու, ով երկրի ղեկավարն է և ներկայացուցիչը: Եվ երբ ապտակ են հասցնում ղեկավարին, ապտակ են հասցնում երկրին:

Եկեք մի կողմ թողնենք այն, որ Մեդվեդևի այդ հումորն իսկապես ոչ կոռեկտ էր: Բայց, մյուս կողմից, մարդկայնորեն դժվար է լուրջ վերաբերվել մի մարդու, ով անընդհատ իրարամերժ հայտարարություններ է անում, կարծես թե անձի երկվությամբ է տառապում:

Սկզբից հայտարարում է, որ Ռուսաստանն է հրահրել ապրիլյան պատերազմը, հետո ասում, որ Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում մութ անկյուններ չկան:

Հայտարարություն է անում ՀԱՊԿ-ին լուրջ-անլուրջ վերաբերվելու մասին:

ԱԺ-ում նախագիծ է ներկայացնում ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու մասին, իսկ հետո հայտարարում, որ Հայաստանը չի պատրաստվում դուրս գալ այդ կառույցից, և որ ԵԱՏՄ-ում մենք ձգտում ենք Հայաստանի առավելագույնս արդյունավետ մասնակցությանը:

Նիկոլ Փաշինյանի կողմից ղեկավարած «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Նարինե Թուխիկյանն առաջարկում է սահմանափակել ռուսական հեռուստաալիքները, իսկ Փաշինյանը հայտարարում է, որ նման մտադրություն չկա:

Էլ չհիշենք ЮКЖД-ի հետ կապծվա պատմությունն ու էլի մի շարք կիքսեր:

Եվ ասածս այն չէ, որ պետք չէ բարձրաձայնել խնդիրների մասին, որոնք իսկապես առկա են և պարզաբանման կարիք ունեն: Ասածս այն է, որ բոլոր հայտարարություններում և քայլերում պետք է հետևողական լինել: Եվ այս կամ այն քայլը կամ արտահայտությունն անելուց առաջ մտածել հետագա բոլոր հնարավոր զարգացումների մասին:

Ռուսները մի լավ ասացվածք ունեն. «слово - не воробей, вылетит - не поймаешь»:

Գուցե արժե արդեն մտածել ապագայի մասին, այլ ոչ թե ապրել մի օրով և գործել «Էսօր ես ընդդիմադիր եմ/իշխանություն եմ, ուրեմն կարող եմ ասել և անել այն ամենն, ինչ ցանկանում եմ ու մտքիս փչի, իսկ վաղը որ գա, էն վախտ կմտածենք» սկզբունքով առաջնորդվելով:

Նինա Մարգարյանի ֆեյսբուքյան էջից