Ստեփանակերտի երեկվա հանրահավաքը Նիկոլ Փաշինյանի վերջին կրակված փամփուշտն էր, վերջին թատերական ակցիան: Ընդ որում՝ պոպուլիզմն ու դեմագոգիան նրա մոտ սկսել են կրել ազգային-ազատագրական թեմատիկ բնույթ, թե բա՝ Արցախը Հայաստան է, այս է, այն է:

Մեծ Թատրոնը մեծ դերասան է կորցրել այն օրը, երբ Փաշինյան Նիկոլը որոշել է գործերը տալ համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ: Նման թատերական տաղանդն է, որ ստիպում է մտածել՝ այլ բան, խոսել՝ լրիվ այլ բան:

Մի քիչ էլ եթե ոգևորվեր, ասելու էր՝ գնում ենք Բաքուն թավշյա ձևով գրավենք, բայց հոգու խորքում դողում էր վախից: Եվ վախից լեզուն է դարձել ճարտար:

Ինչ որ նա խոսում ու հայտարարում է, անում է տրամագծորեն հակառակը: Ասում է՝ պետք է աշխատատեղեր բացեմ, փակում է եղածը: Ասում է՝ չպետք է թույլ տալ, որ Հայաստանի գործերին խառնվեն դրսի ուժերը, բայց սորոսականներին պետական բարձր պաշտոններ է տվել: Ասում է՝ հայ ընտանիք, հայ օջախ, բայց գեյերին ու տրանսներին ներքին կարգով արտոնագիր է տվել: Ասում է՝ միասնություն, բլա-բլա-բլա, բայց նախագահ մարդուն փակի տակ է պահում:

Հանրահավաքի էյֆորիան էլ կանցնի, հետո՞ ինչ ես անելու, Նիկո՛լ, մտածիր հաջորդ քայլդ:

Նարե Գրիգորյանի ֆեյսբուքյան էջից