Իսկ հայերի ու ադրբեջանցիների համատեղ բնակության ուղղված ցանկացած քայլ, ծրագիր ինքնին ողբերգություն է։

Այդտեղից էլ սկսվում է ուղենիշերի խառնաշփոթը, որը բերում է հասարակության դեգրադացմանը ու պարտադիր՝ նման աղետի։

Որպես բարի կամքի դրսևորում, և՛ ձերբազատվում Արցախի հետ կապված հետագա քաղաքական հետևանքների պատասխանատվությունից։

Իրենց հարգող ազգերը գոնե արձանագրում են նման ամոթալի էջերը և պատրաստվում կորուսյալ տարածքների վերանվաճման։

Այս փուլում պարտիզանական պայքարի մասին խոսակցությունները զուտ խոսակցություններ են։

Այ մարդ, էս տղերքը պատերազմ են սադրել, իմանալով վերջը ինչի են հասցնելու, կանչել-տարել են, որ զոհեր լինեն, էնքան լինեն, որ ազգս շոկի մեջ տապակվի, միմիայն մի պատճառով՝ որ իրենց չասեն դավաճան: