Վաղարշապատում ընտրություններին մասնակցող ՔՊ-ական թեկնածու Արգիշտի Մեխակյանը փորձում է հանդես գալ ոչ այնքան որպես ՔՊ-ի թեկնածու, որքան՝ որպես «անձ, որին աջակցում է նաև ՔՊ-ն»:

Հասկանալի է նրա այս մոտեցումը, քանի որ ՔՊ-ի վարկանիշը Վաղարշապատում և հարակից գյուղերում անչափ ցածր է, և Մեխակյանը փորձում է, լինելով ՔՊ-ական, «անջատ ըլլալ ՔՊ-ից», ինչպես կասեին մեր սփյուռքահայ եղբայրները:

Սակայն նրա այս մոտեցումը ծիծաղելի է նույնիսկ յուրայինների համար:

Օրինակ, «Մեխակյանից ավելի նիկոլական» «Հանրապետության» կուսակցության թեկնածուն, ամենուրեք քննադատում է Մեխակյանի «անողնաշար» պահվածքը և նշում, որ նա նույնիսկ Վաղարշապետի նախորդ քաղաքապետի քաղաքական գնահատականը չի կարող տալ, նույնիսկ Կաթողիկոսի հարցում չի կարողանում հստակ դիրքորոշում ցույց տալ:

Մեխակյանը, իր գորշությամբ և անդեմությամբ, փորձում է ներկայանալ լղոզված ձևով, որպեսզի կարողանա փախցնել «խամ ձայներ», քանզի հասկանում է, որ համայնքի բնակիչների մեծ մասը մերժում է ՔՊ-ին:

Սակայն նույնիսկ հավատարիմ ՔՊ-ական զանգվածի մոտ ունի «անողնաշարի» համբավ:

Սովորաբար, նրա տիպի մարդկանց մասին ասում են՝ «անդեմ կամ տարբեր դիմակներ ունեցող»: Մանավանդ, որ հոր հիշատակն ու գաղափարները ուրացող մարդը, այլևս չի կարող ունենալ հստակ դիմագիծ:

Նրա հույսը մնացել է բացառապես Նիկոլ Փաշինյանի վարչական մեքենայի ռեսուրսը:

Սակայն նույնիսկ այստեղ է նա կաղում, քանի որ վարչական ռեսուրսն աշխատեցնողը պիտի ունենա գործնական հմտություններ:

Նա դա էլ չունի և, եթե նրա տեղը լիներ, ասենք վերացական Կիրակոս Կիրակոսյանը, ապա նա ոչնչով չէր տարբերվի Մեխակյանից:

Քաղաքում չկա մեկը, անհատ քաղաքացի, գործարար կամ մշակութային գործիչ, ով հայտարարի, որ Մեխակյանի շնորհիվ է կարողացել լուծել այս կամ այն խնդիրը:

Մեխակյանը և՛ կա, և՛ չկա քաղաքի, համայնքի համար:

Նա չի կարող կողմնորոշվել Կաթողիկոսի հարցում, ոչ թե այն բանի պատճառով, որ մերժում է Փաշինյանի մոտեցումը, պարզապես հրապարակավ ռիսկ չի անում դա ցույց տալ: Այլ այն պատճառով, որ նման մոտեցման արդյունքում նա կարող է կորցնել ընտրական ձայներ:

Նրան ո՛չ եկեղեցին է հետաքրքիր, ո՛չ Կաթողիկոսը, և ո՛չ էլ նույնիսկ Նիկոլ Փաշինյանը, և առավել ևս՝ իր հարազատ քաղաքի ու հարակից գյուղեևրի ճակատագիրը:

Արգիշտի Մեխակյանը ապրում և գործում է՝ չիմանալով, թե ինչու:

Նա ապրում է 20-րդ դարի սկզբի հայտնի հեղափոխական Բերնշտեյնի սկզբունքով. «շարժումն ամեն ինչ է, նպատակը ոչինչ»:

Սակայն, եթե Բերնշտեյնի այս մոտեցումը վերաբերվում էր հեղափոխական շարժմանը տվյալ ժամանակահատվածում, ապա Մեխակյանի համար, դա իր կյանքի գլխավոր կրեդոն է:

Նա ապրում է՝ չգիտի, թե ինչի համար, նա այս կամ այն քայլը կատարում է օրվա տրամաբանությամբ՝ չիմանալով, թե վաղը ինչ պիտի անի:

Նա իրականում, ոչինչ է, և ոչինչի համար պատասխանատու չի լինելու, լինի դա քաղաքապետի, համայնքապետի պաշտոններում:

Նրա նմանների մասին սովորաբար պատմությունը լռում է:

Իսկ ընտրություններում նման մարդիկ հաստատ իրենց համայնքի բնակիչներին ոչ մի օգուտ չեն կարող տալ, քանզի ոչինչը ոչ մի էական խնդիր չի կարողանա և չի ուզենա լուծել:

Սրանք կյանքում, առհասարակ, ուզում են և՛ կույս մնալ, և՛ հաճույք ստանալ, բայց հրապարակային կյանքում, դա սովորաբար չի հաջողվում:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան
Աղբյուրը՝ Zham.am