Նայում եմ Զվարթնոցում հավաքված գաղթականներին սիրտս հպարտությամբ է լցվում։

Չեմ դադարում զարմանալ այս կամ այն պաշտոնում որևէ նշանակման շուրջ բարձրացող աղմուկից։

ԴՈՒՔ ԷՍ ԵՐԿԻՐԸ ՉԵՔ ՍԻՐՈՒՄ, դուք սիրում եք լավ ապրել, թեկուզ թուրքի ծոցում։

Ու էլի ի պատասխան. «Հաաա, հա, էս ի՜նչ լավ ուսապարկ ա»։

Եթե քաղաքապետն ա մաքրելու, համատիրություններին խի՞ ենք փող տալիս, մնացածն ինչի՞ համար են մեր վճարած հարկերից աշխատավարձ ստանում։

«Պատասխանատու եմ, բայց մեղավոր չեմ»։

Ո՞ւմ հետ էր Արծրուն Հովհաննիսյանը պայմանավորվել, պայմանավորվածության այլ կետերում ի՞նչ հարցեր են եղել:

Չէ, ես միամիտ չեմ, ուղղակի նույն հարցերն եմ տալիս, ինչը թավշյա անասուններն էին միշտ տալիս նախկին իշխանավորներին:

Ավերումի ու կորստի այս ճանապարհը հնարավոր է կասեցնել միայն նիկոլի հեռանալով, մեր արժեհամակարգն ու դիմադրողականությունը վերականգնելով:

Սին է այն կարծիքը, որ տարածաշրջանում խաղաղություն է հաստատվելու հայերի պարտությամբ։

Կարո՞ղ ենք ենթադրել, որ իշխանությունը հանրությունից թաքցնելու, քողարկելու պատճառներ ունի։

Եթե այսօր ունենք երկրից գնալու կամ չգնալու ընտրություն, պարտավոր ենք ընտրել ՉԳՆԱԼԸ։

Նրանց ահավոր շատ է մտահոգել նաև Սեդրակիչի վերջին հարցազրույցը, և արդեն մտմտում են, թե ինչպես պետք է ամրացնել Նիկոլի աթոռը։

Շնորհակալ եմ, որ քո պատերազմած գրկում ավելի խաղաղ եմ ինձ զգացել, քան որևէ երկրում։

Միակ նպատակը ծածկադմփոցն ու հանրային ուշադրություն շեղելն է։

Այսքան ուրախ կյանքն իրեն անուղեղ բիոզանգվածն ու Սորոս պապիկն են տվել։

Պատրոն Դավիթին հիմա, իհարկե, կնշանակեն քավության նոխազ։

Այսպիսին է բռնապետիկի՝ լրագրող, խմբագիր, ընդդիմադիր, վարչապետ աշխատելու միակ գաղափարախոսությունն ու ոճը։