Թուրքիան Հարավային Կովկաս է եկել՝ շարունակելու իր այն քաղաքականությունը, որը նա վարում է Միջերկրական տարածաշրջանում, Հունաստանի նկատմամբ, Կիպրոսի նկատմամբ, Լիբիայում, Սիրիայում, Իրաքում:

Զարմանում եմ այն անպատասխանատվությունից, որը կատարվում է ներքին կյանքում։

Հարյուր տարի անց Թուրքիան վերադարձել է Հարավային Կովկաս՝ շարունակելու հայ ժողովրդի ցեղասպանության քաղաքականությունը:

Այս պահին, իմ տեղեկություններով, դրվում է ղարաբաղյան բանակի վերջնական հաղթանակի իրական հիմքը։

Պատերազմի ավարտից հետո մենք պետք է վերլուծենք՝ ինչպես ստացվեց, որ պատերազմի նախաշեմին Հայաստանը մնաց առանց ռազմավարական դաշնակցի:

Ներկայումս Ադրբեջանում կան 1,500–2,000 ահաբեկիչներ։

Ցանկացած երկրի արտաքին քաղաքականության հիմնական նպատակներից մեկը դաշնակիցներ որոնելն է։

Ինչո՞ւ ոչինչ չի ձեռնարկվում, որպեսզի Միացյալ Նահանգների երկարամյա դաշնակից Թուրքիային թույլ չտրվի ամերիկյան արտադրության F-16 ինքնաթիռների օգտագործումը հայերի դեմ:

Սիրիայից ահաբեկիչներ են Թուրքիայի կողմից հավաքագրվել և տեղափոխվել՝ Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի դեմ կռվելու:

Այսօր մենք ունենք երկու թշնամի, ոսոխ՝ Թուրքիա և Ադրբեջան։

Մեր նպատակը բնակչությանն ագրեսիայից պաշտպանելն է։

Քաղաքակրթությունը չի կարող չհաղթել, ապրելու կամքը, ապրելու իրավունք ունեցող մարդիկ չեն կարող չհաղթել:

Կարող ենք ենթադրել, որ ադրբեջանական կողմի զոհերի 30%-ը արտասահմանից բերված վարձկաններ են։

Բանակն այսօր պատմական դեր է կատարում։

«Անկախ տարիքից, պաշտոնից, սեռից և քաղաքացիությունից՝ 2 տարի պարգևավճար մուրողներ, ստացած պարգևավճարները բանակին և հայդա՛ առաջնագիծ»:

Ադրբեջանը նախապես ծրագրված ագրեսիա է սկսել Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի դեմ:

Այս էսկալացիան նախորդներից վտանգավոր է թուրքական աննախադեպ ակտիվ ներգրավվածությամբ, ինչը լրջագույն սպառանալիք է ողջ տարածաշրջանի համար։

Հայաստանի կողմից Արցախի անկախությունը չէր ճանաչվում այն պատճառով, որ կարող է պատերազմ սկսվել։