«Այն, ինչ ասում է Լևոն Տեր–Պետրոսյանը, Սերժ Սարգսյանը, երևի քայլ առ քայլ հաշվի առնելով, որ ճիշտ է ասում, գնում է այդ ուղղությամբ»

«Դահլիճում ներկա սփյուռքահայերը նույնպես Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ելույթը ողջունեցին հոտնկայս ծափահարություններով։ Ոտքի չէին կանգնել և չէին ծափահարում միայն ՀՌԱԿ ատենապետ Հարություն Առաքելյանն ու ՀՅԴ Բյուրոյի ներկայացուցիչ Աղվան Վարդանյանը։ Նրանք ոչ էլ ամբիոնից ելույթ ունեցան»։

Նախկին պատգամավոր Հմայակ Հովհաննիսյանը վերջերս է բացահայտել, որ Սերժ Սարգսյանը չի տապալել իր կողմից ներկայացված օրինակգիծը՝ կապված Ցեղասպանության խնդրի հետ

Երբ բանավեճի ընթացքում Զ. Փոստանջյանը մեղադրում էր Դաշնակցությանը իշխանության մեջ լինելու համար, Ռուզան Առաքելյանը նրան պատասխանել է…

Հայաստանյան լրատվամիջոցների խնդրանքով Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ով ազատագրված Արցախի Հակ գյուղում ներկա էր Սբ. Մինաս եկեղեցու վերաօծման արարողությանը, անդրադարձավ վերջին օրերին քաղաքական շրջանակների բուռն քննարկումներին արժանացած և հանրությանը հուզող մի քանի հարցերի. Արցախ, Թուրքիա-Հայաստան, «Ժառանգություն», Հավաքական պատասխանատվության հրամայականը:

Սիրելի հայրենակիցներ, Ուղիղ երկուսուկես ամիս է անցել Հայ Ազգային Կոնգրեսի գումարած նախորդ հանրահավաքից, եւ այդ ժամանակահատվածում մեր երկրում դրական առումով գրեթե ոչինչ չի փոխվել։

Սերժ Սարգսյանը ռիսկի է դիմում, բայց ի տարբերություն Լևոն Տեր–Պետրոսյանի՝ այդ ռիսկն ավելի լավ է հաշվարկված։

Հին ժամանակներում թատրոններում կիրառվում էր «կլակա» երևույթը, երբ անտաղանդ բեմադրիչներն ու դերասանները դահլիճում նստեցնում էին իրենց հավատարիմ ընկերների խումբ, որոնց, որպես կանոն, վճարում էին, և նրանք ծափահարում էին, որպեսզի այդ խայտառակ բեմադրությունն, այնուամենայնիվ, դրական տպավորություն թողնի։

«Ժառանգություն» խմբակցությունը դիմում է բոլոր պատգամավորներին և խմբակցություններին հանդես գալու միասնական հայտարարությամբ առ այն, որ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու մասին արձանագրությունները պետք է ենթարկվեն արմատական փոփոխությունների, որոնք կբացառեն Հայաստանի համար պարտադրանք հանդիսացող դրույթներ։

Այս արձանագրություններում պրո–հայկականություն կամ հակահայկականություն, պրո–թուրքականություն կամ հակաթուրքականություն փնտրելն անհեթեթություն է կամ՝ քաղաքականության ընկալման անկարողություն:

Հայաստանը պետք է իսկապես ժամկետ սահմանի, և եթե Թուրքիան այդ ընթացքում քայլեր չանի, ապա պետք չէ շարունակել։ Առավելագույնը մինչև տարեվերջ այդ խելամիտ ժամկետը ավարտված պետք է համարել:

Հրանտ Մարգարյան. «Մենք իրավունք չունենք այս սոցիալական իրականության մեջ, ընտրությունների այն ավանդությամբ, որ մենք արդեն ունենք, հարցը տանել դեպի հանրաքվե։ Կարծում եմ, ճիշտ չէ պատասխանատվությունը գցել ժողովրդի վրա»։

Հարություն Առաքելյան. «Մազապուրծների 2-րդ ու 3-րդ սերունդներին ասում են` կեր քո բաժին հալվան ու ձայն մի հանիր. թե չէ ի՞նչ ես ձայնդ գցել գլուխդ, թե` հանցագործությո՜ւն մարդկության հանդեպ... միջազգային նորմե՜ր... Դու միայն կեր... կե՛ր, էլի կտանք»...

Ալեքսանդր Մանասյան. «Եթե մեր երրորդ հանրապետության առաջին ՀՀՇ–ական քաղաքական ղեկավարությունը կարգին տիրապետեր նյութին, ապա 1992–ին չէին ասի, թե խնդրի լավագույն լուծումն այն է, որ Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետությունը ճանաչվի Ադրբեջանի հանրապետության կազմում՝ որպես ինքնավար հանրապետություն»

Սույն պարոնները պարտավոր են ներկայացնել իրենց ունեցած ծանրակշիռ փաստերն ու ապացույցները «Ժառանգության» վերաբերյալ։ Իսկ եթե անգամ դրանք «ապացուցվեն», պահանջում ենք նրանց պատասխանատվության ենթարկել իրենց իմացած հանցագործությունը պարտակելու համար, եթե ոչ՝ ավելացնել ևս մեկ հոդված՝ զրպարտությունը։

Հայցվորի առարկություններից քննարկվել է միայն մեկը՝ արդյոք Կալիֆոռնիա նահանգի օրենքը սահմանդրորեն ճի՞շտ է՝ հաշվի առնելով այն փաստը, որ ԱՄՆ Սահմանադրության համաձայն արտաքին քաղաքականությունը կիրառվում է ուղղակիորեն նախագահի կողմից, և քանի որ նախորդ երկու նախագահները համաձայն չէին Կոնգրեսի կողմից Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձևի ընդունմանը, ապա դա նշանակում է, որ ԱՄՆ–ն Ցեղասպանությունը չի ճանաչում։

Ինչպե՞ս կարող ենք նման վարվելակերպից հետո վստահ լինել, որ Ղարաբաղի հարցում ևս գոյություն չունեն արդեն համաձայնեցված գաղտնի փաստաթղթեր:

Ընդհանրապես Հայաստանում անհրաժեշտ է զարգացնել ժողովրդավարությունը, ինչը նախադրյալ պետք է լինի նորմալ ընտրություններ անցկացնելու համար, և այս ընտրությունների ընթացքում նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի ընտրվելը կհամարվի որպես ժողովրդավարության հաղթանակ։