Այսօր ավտոբուս էի նստել, նայում էի հասարակական տրանսպորտի մեջ նստած ու կանգնած մի քանի տասնյակ մարդկանց դեմքերին. բոլորն անխտիր մտովի մտածում էին՝ ամեն մեկն իր հոգսով, իր ցավով: Երևի մեկը, թե ինչպես պետք է վճարի կոմունալ ծախսերը, մյուսը՝ բանկի վարկը կամ տան վարձը, իսկ մեկ ուրիշը ավտոբուսից նայում էր տոնական զարդարված Երևանին ու էլի անտարբեր՝ գալիք տոնից կտրված, սառը հայացքով: Ժպիտ չկար, կատարյալ լռություն էր, ու այն մերթընդմերթ ընդհատվում էր վարորդի ձայնով. «կանգառում իջնող կա՞»: Մարդկանց էս վիճակը տեսնելով՝ մինչև կանգառ հասնելը ես էլ իմ բաժին մտածմունքն ունեի. անընդհատ նայում էի ուղևորների դեմքին ու մտածում՝ էս խեղճ ժողովուրդը ե՞րբ պետք է դուրս գա դեպրեսիոն այս վիճակից:

Հրաչ Մկրտչյանի ֆեյսբուքյան էջից