Ժամանակին բոլոր կողմերից վազում էին Մայր բուհ՝ լսելու հայոց մշակույթի երևելիներից մեկի՝ Լևոն Ներսիսյանի դասախոսությունները: Նրան բնութագրել են որպես բանավոր հանճար, որի խոսքին կարոտ էր ուսանողությունը, երիտասարդությունը: Հավաքվածների քանակից լսարանը «երկտակվում» էր, ահավոր նեղվածք էր, բայց ջահելները համառորեն խցկվում էին, ուզում էին անպայման տեսնել ու լսել ոգու և ազատության ասպետին:
Պետհամալսարանը այդ հզոր անհատականությամբ էր իմաստավորվում:
Այսօր շոու-բիզի ինչ-որ ոտանավորչու են նույն կերպ ընդունում համալսարանում, որը թառում է սեղանին, ոտքը ոտքին գցում՝ ցուցադրելով քիմքարդաշյանական տիպի ազդրերը: Այս իգանման երիտասարդին էլ «իսկական հանճար» են համարում:
Տեսեք, թե հոգևոր բարձունքից որքան խորը անդունդն ենք ընկել: Այն էլ ուժգին զըխկոցով:
Երեք տասնամյակ առաջ Մայր բուհում ուսանողների բազմաթիվ սերունդների կուռքը դարձած Լևոն Ներսիսյանն էր ԲԱՆ ասում: Իսկ այսօր «բիզնես-կանտորայի» վերածված այդ հիմնարկում ուսանողության «կուռքը» տգետ, սաղր ինչ-որ շոումեն է, որը, ի դժբախտություն հայ ժողովրդի, հայերեն տառերը մի քիչ գիտի ու երգերի «խոսքեր» է ծրտոտում:
Արցախում Սերժ Սարգսյանի հետ հանդիպման ժամանակ ՀՀ մշակույթի գործիչներն, ուղղակի, պարտավոր էին անդրադառնալ նաև այս աղետալի դիպվածին: Մանավանդ, որ Սերժ Սարգսյանը ԵՊՀ խորհրդի նախագահն է: Մշակույթի գործիչները նրանից ուղղակի կարող էին հետաքրքրվել, թե, մասնավորապես, մայր բուհում հոգևոր անկման աստիճանը ի՞նչ չափերի է հասնելու, երբ Լևոն Ներսիսյան հսկա մտածողի նշաձողից արդեն իջել հասել ենք «վաստակավոր» հոպոպի «դասախոսությունների» կազմակերպման մակարդակի:
Բայց դե, մորթապաշտ ու ստրկամիտ մշակույթի այդ գործիչներին նման հարցերը չեն հուզում:
Նրանք Լևոն Ներսիսյան չեն, որ հանդգնեն ԲԱՆ ասել:
Պարապ խոսք՝ որքան ուզես:

Շնորհավորհանքս տխուր ստացվեց:

Այսօր Լևոն Ներսիսյանի ծննդյան օրն է...

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից