5-6 տարեկանում «ցեղասպանությունն» ինձ համար դերձակ Վարդուհին էր, տիկին Պայծառը, Միհրանը, պարոն Սեդրակը, ժանյակագործ Մաքրուհին, միշտ թաց աչքերով Սրբուհին...Շա՜տ էին «ախպարները» մեր թաղում:
1949-ի ներգաղթյալները թաքուն ատում էին «փարթիան» ու երբ անկախությունն էլ դեռ վրա չէր հասել՝ վազեցին օդանավակայան ու անուշ հայրենիքից ու Մասիսից կշտացած գնացին միանալու ամերիկաներում ու եվրոպաներում մնացած իրենց հարազատներին:
5-6 տարեկան էի, երբ մի օր արթնացա ու տեսա, որ թաղը թնդում է՝ «Գիշերը մտել են Վարդուհու տունը ու թալանել են, սրբել-տարել են»:
Ի՞նչ են տարել «ախպարի տնից»:
-Ամերիկայից ուղարկած աղջկա սաղ շորերը տարել են, սաղ ծամոնները, ցելոֆանի տոպրակները տարել են...
Դերձակ Վարդուհին մթնել էր.
-Ասիկա գողերի երկիր է...

Մեր «ախպարները» հիմա լինեին, էլի, ու տեսնեին, թե գողությունն ու թալանը որն է՝ անկախ Հայաստանի «փարթիայի» բարձր հովանու ներքո...

Կիմա Եղիազարյանի ֆեյսբուքյան էջից