Այս աղետալի վիճակը, որքան էլ զարմանալի է, ունի իր դրական կողմերը: Չկա չարիք առանց բարիք սկզբունքով: Հիմա յուրաքանչյուր ողջամիտ մարդ հասկանում է՝ աղանդները, սորոսականները, դատարկ ու մութ անցյալով մարդիկ, դեմագոգները, դասալիքները, տգետները, լյումպեն-ժեխերը, եվրոդոդիկները, լգբտ-ները վատն են: Նրանք ոչ միայն վատն են, նրանք մահ և ստորացում են բերում: Նրանք ատում են նորմալ մարդկանց, ատում են ազգայինը և հայկականը: Ազգային զայրույթը շուտով պոռթկալու է, մնում է դրա էներգիան ուղղվի ճիշտ հունով: Վերջապես պետք է հասկանալ, որ արդար ընտրությունները դա ոչ միայն քվեների ճիշտ հաշվարկն է, այլ նախ և առաջ պատասխանատու ընտրողի գոյությունն է: Եթե չկա պատասխանատու ընտրող, ընտրությունները դառնում են չարիք:

Հիմա ժամանակն է մշակելու Հայ ազգային պետության մոդելը: Մոդել, որը զուրկ կլինի հայ հասարակության համար առայժմ խոռթ կլիշեներից, ինչպիսին է, օրինակ, համընդհանուր ընտրական իրավունքը: Չի կարող ռուսական, թուրքական և պարսկական տիրապետության տակ մի քանի դար ապրած, սեփական պետականության մասին հիշողությունը կորցրած ժողովուրդը կիսել նույն գաղափարները, ինչ եվրոպացիները 18-19 դարերում: Սա ոչ լավ է, ոչ էլ վատ, սա պարզապես փաստ է և իրականություն: 2018 թվականի ընտրությունները և 2020 թվականի ազգային աղետը ասածիս ապացույցն են: Նպատակը՝ մերիտոկրատիա, իրականացման մոդելը՝ սահմանադրական միապետություն, որտեղ ներկայացուցչական մարմինը կընտրվի շատ բարձր ընտրական ցենզով՝ թե ակտիվ, թե պասիվ ընտրական իրավունքի համար:

Իսկ հիմա շատերի մոտ լռություն է և ինքնամփոփ վիշտ զուտ այն պատճառով, որ ուրվագծված չէ այն նպատակը, որին պետք է ձգտի ազգը: Դավաճանին վռնդելու նպատակը փաստորեն բավարար չեղավ ազգային վրդովմունքի ալիք բարձրացնելու համար, բայց այն հասունացել է և ամեն պահի կարող է ոչնչացնել դավաճաններին: Պարզապես պետք է ասել, թե ինչ է լինելու հետո: