Պատերազմի օրերին զոհերի տուն անձամբ էի գնում։ Գիտեի, որ քանդվելու եմ, գիտեի, որ երկար ժամանակ երազիս գալու են որբացած երեխեքը, գիտեի, որ չհերիքող օդից շնչակտուր եմ լինելու, սրտխփոցից դեղ եմ խմելու, բայց մեկ ա, գնում էի։ Գնում էի, որ թեկուզ լուռ նստեի իրենց կողքին, որ հեկեկոցներից ու հառաչանքներից քարացած օդը միայն իրենց ուսերին չծանրանար։ Գնում էի, որ անձամբ տայի այն գումարն ու նվերը, որ փոխանցում էին ինձ ով ասես՝ դասարանցի, հարևան, ընկեր ու անծանոթ։ Անծանոթներից մեկը մի հրաշք աղջիկ էր, որ Չինաստանում աշխատում ու աշխատավարձից (ոչ թե կուտակած գումարից) բաժին էր հանում։
Ու երբ ինձ ոմանք ասում էին՝ ո՜նց էլ գնում ես էդ զոհերի տներ, քեզ որ ի՞նչ ես տանջում, ափերից դուրս էի գալիս։
Էդ օրերին ո՞վ սիրտ ուներ հարդարվելու... բայց եթե շրթներկ էր լինում շուրթերիս, բնազդաբար մաքրում էի։ Հա, ուզում էի ցավից այլայլված դեմքերով կանայք իմ մեջ չտեսնեն իրենց՝ օրերի ընթացքում բաժին հասած ծերությունը։
Հիշում եմ՝ երբ Գևի հետ պիտի գնայինք արցախցի երեխեքին այցի, ասեց՝ մա՛մ, գիտեմ՝ ինչ պիտի հագնեմ։ Անկեղծ լինեմ, Գևի մաշված ջինսից մի քիչ ամաչեցի էլ։
Դուռը թակելիս սիրտս միշտ խփում էր։ Մի քանի վայրկյան խոր շունչ էի քաշում, մտքումս ասում՝ Արփի, չպիտի լացես, ու մտնում էի տուն։
Դուրս էի գալիս ուռած աչքերով։ Ու երբե՛ք, երբե՛ք դեմքիս չէի կարողանում ժպիտ նկարել, նույնիսկ երբ գիտակցում էի, որ գուցե դա պետք է։ Ու՜ր մնաց թե պայծառ անհոգություն։
.jpg)
.jpg)
Կարմիր վարդե՞ր, գրողը տանի