Երկու նկարն էլ այսօրվա են:

Այն օրվա, երբ ադրբեջանը նշում է Շուշին զավթելու հաղթանակը:

Այն օրվա, երբ երկու տարի առաջ առաջինի ամուսինը ստում էր, որ Շուշին մերն է, իսկ երկրորդինը հպարտանում, որ զավթել է Շուշին (ցավոք, երկրորդը ճիշտ էր, առաջինը՝ ստում էր):

Առաջին նկարում պատկերվածը ժամանակին հայտարարեց, որ Շուշին ազատագրող հայորդիները զոհվել են հանուն ոչնչի և երկրորդ նկարում պատկերվածին հրավիրեց Շուշի՝ մուղամ լսելու և թեյ վայելելու:

Այսօր երկրորդ նկարի բաջին Շուշիում է, նա երբեք չի էլ մտածի, որ Շուշին զավթող իր ցեղակիցները զոհվել են հանուն ոչնչի, նա իր ամուսնու հետ նշում է Շուշիի զավթումը և Հայաստանի պարտությունը ու շարունակվող ստորացումը:

Առաջինը այսօր նույնպես` ըստ նկարի, հրճվանք է ապրում, Իսլանդիայում երևի հրճվում է, որ մեհրիբանը այսքան պունկտուալ բավարարեց իր հրավերքը:

Երկու տարբեր բաջիներ՝ մի նույն օր և մի նույնատիպ հրճվանք:

Բայց նրանցից մեկի հրճվանքը, կարծես, ավելի զուսպ է:

Քրիստինա Նազարյանի ֆեյսբուքյան էջից