Էդիկ Անդրեասյան. «Այդ հանդիպման խրոնիկայից մեզ մի քանի անգամ ցուցադրեցին կադրեր, որոնցում Սերժ Սարգսյանը սրտանց ծիծաղում է, իսկ նրա զրուցակիցները` չափի մեջ միայն: Ինչո՞ւ են նրանց եւ մեր տրամադրություններն այդքան տարբեր»։

Արա Նռանյան. «...փորձենք պատկերացնել հետևյալ իրավիճակը` 10-15 տարի անց Հոսնի Մուբարաքը վերադառնում է ասպարեզ այն պատճառաբանությամբ, որ իր հեռացումից հետո եկած իշխանությունները Եգիպտոսում այդպես էլ ժողովրդավարություն չհաստատեցին: Եգիպտոսի բնակչության քանի՞ տոկոսն է գնալու Մուբարաքի ետևից»։

Գևորգ Լալայան. «Եկեք «քաղաքակիրթ տարբերակների» թեման առայժմ թողնենք ապագային եւ այսօր ելքեր փնտրենք` մեր շատ իշխանավորների, օլիգարխների, մանրումեծ «բիրդան աղաների» միջից դուրս մղելու զոռբայության համախտանիշը, որից մինչեւ լիակատար անիշխանություն հազիվ կես քայլ է»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այս ծրագրերը, վարչախմբի և ՀԱԿ-ի, մյուս ընդդիմադիր և կիսաընդդիմադիր կուսակցությունների տարօրինակ գործողությունները թուլացնում են մեր երկիրը, բայց միաժամանակ նպաստում փոփոխությունների, արմատակա՛ն փոփոխությունների մեկնարկին»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Շատ լավ է նաև, որ հայ ժողովուրդն այսպիսի ընդհանրացնող սուր միտք ունի: Զարմանում ես` ինչպես կարելի է մեկ ասացվածքով ձեռք առնել սեփական ընդդիմությանն ու ամոթանք տալ իշխանություններին: Օրինակը մեր առջև է...»։

Սոնա Արշունեցի. «Ովքե՞ր են այս օրենքները գրողները, ռոբոտնե՞ր, որ կարող են մարդու ձեռքից սառնասրտորեն խլել այն, ինչ օրենքով պատկանում է այն մարդուն, որին հանգուցյալն իր վերջին կամքը կտակով է ամրագրել՝ իր ժառանգորդ սեփական որդուն»։

Գեղամ Նազարյան. «Եվ եթե հանկարծ, նոր քաղաքական ուժի ձևավորումն ուշանա, ապա Հրանուշ Հակոբյանը և մյուս նախարարները ստիպված են լինելու ավելի հաճախ շփվել «տիեզերագնաց-գիտնականի» նման դեմքերի հետ»։

Հարութ Սասունյան. «Թեև Արձանագրություններն ակնհայտորեն բխում էին Թուրքիայի ազգային շահերից, սակայն վարչապետ Էրդողանն ընկրկեց ադրբեջանական ճնշման տակ և հրաժարվեց դրանց վավերացումից»։

Արման Սահակյան. «Կոալիցիոն նոր հուշագիրը իրականում ոչ թե նոր պրոցեսի սկիզբն էր, այլ` հնի վերջը: Քանի կա ՀԱԿ-ի ձևավորման անհեթեթ փաստաթուղթը, իշխանությունը պետք է ձևավորեր իր տարբերակը` վերականգնելու համար հավասարակշռությունը, միաժամանակ ճահիճը և փակուղին դարձնելով կատարյալ»։

Վարդան Մխիթարյան. «Կարելի էր անտեսել այս դրվագը, կարելի էր հպանցիկ անդրադառնալ եւ վերջ, բայց հանրահավաքից հետո նրանք, ովքեր շարունակում են առաջնորդվել «Լեւոնը մի բան գիտի» կարգախոսով, եւ նրանք, ովքեր շահագրգռված են նեոբոլշեւիզմի տարծմամբ եւ առավել եւս նրանք, ովքեր ծրագրում են իրականացնել «Ընտրություն 2018» ծրագիրը, փորձում են այնպիսի տպավորություն ստեղծել, թե ...»։

Գեղամ Նազարյան. «Մի կողմից վարչախմբին է թվում, որ ժողովուրդն անվերապահորեն պետք է ենթարկվի իրեն, հիմա էլ ընդդիմության առաջնորդներն են ժողովրդին ենթարկվելու կոչեր անում: Խեղճ հայ ժողովուրդ»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Թափեք Լևոնի ելույթն ամբողջությամբ, նետեք` կուզեք` աղբարկղ, կուզեք` թանգարան, եթե նրա համակիրն եք: Այն, չհաշված լեզվական առանձնահատկությունները, արտագրված էր ԺԿ նախագահ Տիգրան Կարապետյանի ելույթից և, ինչպես բոլոր նման դեպքերում է լինում, չուներ աղբյուրի ու բնագրի արժեք»։

Արման Սահակյան. «Իր ինքնամերկացնող ելույթով վարչապետը էականորեն ազդեց թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության ծրագրերի վրա: Ս. Սարգսյանը այս ելույթով դրվել է խիստ ծանր ընտրության առաջ` ընդունել, որ իր պաշտոնավարման երեք տարիները տապալված են ու պաշտոնանկ անել վարչապետին կամ շարունակել ատամներով պահել նրան, բայց արդեն իմանալով, որ բոլորը հասկացել են` «նա քանդում է երկիրը»»։

Վարդան Մխիթարյան. «Անկասկած, Սերժ Սարգսյանը Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման բանակցային ճակատում բազմաթիվ սխալներ է թույլ տվել, բայց դա դեռ չի նշանակում, թե մենք դատապարտված ենք կորցնել Լեռնային Ղարաբաղը: Վստահաբար կարելի է պնդել, որ նորմալ իշխանությունների առկայության պարագայում հնարավոր կլինի հաղթահարել այս աննախանձելի վիճակը: Իսկ հիմա այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, թե վարչախումբը և Կոնգրեսը միասին մի խնդիր են հետապնդում` ժողովրդին նախապատրաստել Ղարաբաղի մատուցմանը Ադրբեջանին»։

Գեղամ Նազարյան. «Վարչախումբը շարունակում է ժողովրդին վախեցնել հնարավոր պատերազմով: Այս հարցում վարչախմբից ետ չեն մնում ընդդիմադիր որոշ գործիչներ, վարչապետը շարունակում է ինովացիա-ինովացիա խաղալ...»

Լյուդվիգ Խաչատրյան. «Շարունակ անկեղծորեն ու ցավով զարմանում ենք, թե որտեղից հայտնվեցին այսքան ոչնչություններ տարբեր պաշտոններում, ինչ հեշտությամբ են բարձր ու ցածր դիրքեր գրավում, ինչպես տառացիորեն մեր աչքի առաջ մարդիկ մեծ արագությամբ կորցնում են խիղճ ու արժանապատվություն, սրբություն ու տղամարդկային կեցվածք»։

Արման Սահակյան. «Լևոն Տեր–Պետրոսյանը ձևավորեց այս համակարգը՝ չհասցնելով լիարժեքորեն օգտվել դրանից, իսկ այնուհետև 1998–ից այդ համակարգը զարգացվեց և Սերժ Սարգսյանի նախագահության օրոք վերջնականապես կայացվեց»։

Վարդան Մխիթարյան. «Եթե նույնիսկ չլուծվի Ղարաբաղի հարցը կամ լուծումը երկարաձգվի եւս մի քանի տասնամյակ, դա դեռ չի նշանակում, որ ով գա իշխանության պետք է ասի, թե վատ ենք ապրում, քանի որ ղարաբաղի հարցը լուծված չէ»։