Արմեն Ռուստամյան. «...իրավիճակը արմատապես փոխել և ընտրական գործընթացների նկատմամբ իշխանությունների լիակատար վերահսկողությունը հակակշռել հնարավոր է միայն ընտրական իրավունքի պաշտպանության և ամբողջական իրացման շնորիհիվ»։

Գեղամ Նազարյան. «Թերթելով մեր մամուլը, հետևելով հեռուստաալիքների լուրերի թողարկումներին և ինտերնետային պարբերականներին, տեսնում ենք, որ թերթերի զգալի մասը հատկացված է ոչ թե ներքին կյանքին, այլ ներքին «մուտիլովկաներին», որոնք միայն նողկանք են առաջացնում, իսկ հեռուստաալիքների լուրերի թողարկումներն էլ շարունակում են մեզ համոզել, որ այսքան երջանիկ կյանքը մեզ Սերժ Սարգսյանն է պարգևել»:

Արմենուհի Փալանդուզյան. «Արի Մանը վերցնում է բոցավառվող եղեգան կրակը, խարույկ է վառում։ Եվ դա տրնդեզի կրակն է։ Աստվածային երկունքի այդ կրակով է նա կռում նաև զորության թուր–կեծակին։ Այդ կայծակնացայտ թուրը հազարամյակներ անց իր մեծ էպոսի պատումը հյուսող ժողովուրդը Սասունցի Դավթի ձեռքին է դնելու»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը գուցեև լավ տղամարդ է, բայց նա իշխանության եկավ ձախողված ընտրությունների արդյունքում: Սարգսյանը պետք է վայր իջնի եւ վերջապես վերահսկի 1991 թվականից` Հայաստանի անկախության հռչակումից ի վեր անցած ողջ ժամանակաշրջանում առաջին ազատ ընտրությունների անցկացումը»։

Գևորգ Լալայան. «Հայաստանում կարծես սոցիալական բունտ է հասունանում: «Թթխմորն» էլ, որքան տարօրինակ հնչի, իշխանությունն է հրամցնում, ով չարաճճի երեխայի պես անընդհատ լուցկի է մոտեցնում հանրային դժգոհություններով լի վառոդի տակառին, եւ չկա մեկը, որ ձեռքին խփի»։

Գեղամ Նազարյան. «Բնականաբար, վարչախումբը եւս գիտակցում է, որ նոր ուժի ձեւավորումը կարագացնի իր վախճանը եւ խաղի մեջ է մտցնում տարբեր ֆիգուրների, բայց դա դատապարտված քայլ է»:

Վարդան Մխիթարյան. «Իսկ ինչ ստացվեց, երբ մի քանի հավակնոտ երիտասարդներ կարողացան արմատապես փոխել գործող նախագահի և բավական ազդեցիկ կուսակցություն համարվող ԲՀԿ-ի հարաբերությունները: Դրա հետևանքով Սերժ Սարգսյանը չստացավ սպասված հայտարարությունը, բայց մնաց միայնակ, իհարկե, ՕԵԿ-ի հետ փաթաթված վիճակում»։

Ստեփան Գրիգորյան. «ԲՀԿ-ի կոալիցիան լքելը Հայաստանի քաղաքական դաշտի համար ծանր հետևանքներ կունենա»։

Գեղամ Նազարյան. «Շատերը չնկատեցին, թե ինչպես կարիերիստները և պնակալեզները հայտնվեցին ՀՀՇ-ում՝ հիմնականում դուրս կամ հետին պլան մղելով նրանց, ովքեր առաջին նախագահին համարձակորեն դեռ Լևոն էին ասում, ովքեր համարձակորեն խոսում էին առկա թերություններից»։

Հարութ Սասունյան. «Չնայած նախագահ Սարգսյանի' Սենատ ստեղծելու մտադրության մասին նախարար Հակոբյանի հայտարարությանը, Նախագահի մամուլի խոսնակ Արմեն Արզումանյանը նախազգուշացրեց, որ սա բազմաթիվ առաջարկներից մեկն է, և որը լուրջ քննարկման կարիք ունի»։

Վահան Դիլանյան. «Եգիպտոսի նախագահ Հոսնի Մուբարաքի մերձավորների հեռացումը պետական կառավարման համակարգից' իշխող Ազգային-ժողովրդավարական կուսակցության ղեկավարության հրաժարականները, Մուբարաքի «շախմատի վերջին պարտիայի» քայլերից են»։

Վարդան Մխիթարյան. «Մենք շատ լուրջ խնդրի առաջ ենք կանգնած և պետք է արմատական քայլերով փրկենք այս վիճակը, իսկ փրկել կարող ենք բացառապես նոր և թարմ մոտեցումներով՝ նոր և թարմ քաղաքական ուժերի մասնակցությամբ: Հակառակ դեպքում կրկին գրեթե բոլորը կշարունակեն դժգոհել առկա վիճակից ու վերջում էլ կավելացնեն, թե միևնույնն է' ոչինչ չի փոխվելու»։

Սոնա Արշունեցի. «Այո՛ պարոն Նախագահ, դժվար է ականատեսը լինել Ձեր ազգակործան գործունեությանն ու չժայթքել...Ձեր կողմից լեզվի մասին օրենքում փոփոխություն կատարելու ստորագրման լուրն ինձ բնավ էլ չզարմացրեց, քանզի դուք էն գլխեն «փայլեցիք» Ձեր ապազգային դրսևորումներով»։

Գեղամ Նազարյան. «Հայաստանում տեղի ունեցող տարօրինակ իրադարձություններին ուշադիր հետևելիս պարզ է դառնում, որ վարչախումբն ամեն ինչ անում է՝ «մեկ ազգ, մեկ օլիգարխ» ծրագիրն իրականություն դարձնելու համար»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այն, ինչ այսօր կատարվում է մեր երկրում, միայն թուլացնում է մեր երիտասարդ հանրապետությունը և ավելի բարոյալքում ժողովրդին: Եթե մարդուն զրկում ես ընտրելու իրավունքից, եթե ցանկանում ես Հայաստանը վերածել սուլթանության, եթե ցանկանում ես, որ մեռնի միջին և փոքր բիզնեսը, ապա չես կարող ակնկալել հաջողություններ մարտի դաշտում»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Ոչ մի նորանշանակ պաշտոնյա, սա չգրված օրենք է, չի կարող կանգնել ու նշանակողին ասել, թե դուք մինչ իմ պաշտոնակալությունը սխալ բաներ եք արել, որոնք ես չէի ցանկանա իրականացնել: Կարեն Կարապետյանն էլ բացառություն չէ»։

Մարինե Պետրոսյան. «Եթե մենք ուզում ենք, որ Հայաստանում սկսի աշխատել հանրային պայմանավորվածության սկզբունքը, ուրեմն պետք ա իրար հետ պայմանավորվենք ու հեղափոխություն անենք: Իմ ասած մենքի մեջ մտնում են բոլոր նրանք, ովքեր հասկանում են հանրային պայմանավորվածության կարևորությունը ու չեն ուզում ենթարկվել բռնության սկզբունքին»։