Էդիկ Անդրեասյան. «Հիմա արդեն գրեթե համոզված ենք, որ ՀԱԿ-ն իր ընտրապայքարը կառուցելու է երրորդ ուժի դեմ պայքարի ու նրա վրա ցեխարձակումների վրա: Ուրիշ կերպ հնարավոր էլ չէ»։

Գևորգ Լալայան. «Մինչ շահավետ նոր բիզնեսի հոտ առած փողկապավոր ասունները կտան-կառնեն, կմտմտան ոլորտը վերաբաշխելու եւ իրենց կուտակածը մեծացնելու ելքերն ու մուտքերը, Հայաստանի գյուղատնտեսության վտիտ խզակոթին հերթական ծանր հարվածն է սպասվում` այս անգամ ոչխարաբուծության իսպառ կործանման մռայլ հեռանկարով»։

Սասուն Հովհաննիսյան. «Ինչպես տեսանք, իշխանություններն իրոք տեղի տվեցին մեր ճնշումներին, և վերջին օրերին ազատ արձակվեցին ապօրինի անազատության մեջ գտնվող ՀԱԿ-ի ևս երկու համախոհներ: Ու թեև միաժամանակ կալանավորվեց ՀԱԿ-ի մեկ այլ համախոհ Սամսոն Խաչատրյանը, սակայն վերջնական հաշվարկում 8-2+1=7, այսինքն` քաղբանտարկյալների թիվն, այնուամենայնիվ, պակասեց մեկով»։

Գեղամ Նազարյան. «Շատ շուտով բոլորն էլ հասկանալու են, որ Կոնգրեսի գերխնդիրն իշխանափոխությունը չէ, այլ իշխանությունում ներկայացված լինելը: Բնականաբար, երբ տասնյակ հազարավոր մարդիկ սա հասկանան, արդեն իսկ բոլորովին նոր իրավիճակ է ստեղծվելու, իսկ այս նոր վիճակում արդեն պարտադիր է դառնում քաղաքական այն ուժի առկայությունը, որը կկարողանա արմատապես փոխել մեր երկրի քաղաքական կեղտոտ դաշտը»։

Նարինե Սահակյան. «Ցավալի է, բայց փաստ, որ Ղարաբաղյան շարժման ծնունդ «Պայքա՛ր, պայքա՛ր մինչև վե՛րջ» լոզունգը, որը վերաբերում էր Ղարաբաղն ազատագրելուն, Լևոն Տեր–Պետրոսյանի ձեռքում այսօր վերածվել է մի լոզունգի, որը, փաստորեն, ուղղված է Ղարաբաղի դեմ»։

Դանիել Իոաննիսյան. «Այնուամենայնիվ, ըմբռնումով եմ մոտենում այն ակտիվիստներին, ովքեր չեն ուզում հավատալ Ստեփան Սաֆարյանի ասածին, ու բարձրացնում են այս հարայ-հրոցը, քանի որ դժվար է համակերպվել այն մտքի հետ, որ մի մարդու հետևից տարիներով գնացել ես, իրեն առաջնորդ ես համարել, իսկ ինքը, պարզվում է, քեզ ի սկզբանե «իրենը» չի համարել»։

Վարդան Մխիթարյան. «Ես Ստեփան Սաֆարյանին անձամբ չեմ ճանաչում, չեմ ճանաչում նաեւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի թիկնազորի արդեն նախկին պետ գնդապետ Սմբատ Գասպարյանին, բայց ամենապարզ տրամաբանությունն էլ մեզ հուշում է, որ այս դեպքում Ստեփան Սաֆարյանը ստելու որեւէ պատճառ չուներ»։

Գևորգ Լալայան. «Մրցանակաբաշխությունը, հասկացանք, շոու է` սրանից բխող պերճանքի, հանդիսավորության, ծափ-երաժշտությամբ գերհագեցած մթնոլորտի բոլոր փայլերով: Շոու, բայց ոչ` փողի, քծնանքի եւ կասկածելի ինչ-որ գործարքների շքահանդես կամ իշխանության դիրքերի անսասանության ցուցադրության յուրատեսակ ուղերձ Կրեմլից»։

Արամայիս Միրզախանյան. «Շուրջ մեկ դար առաջ կատարված պատմական իրողությունը շարունակվում է մեկնաբանվել սխալ արտահայտությամբ: Սխալներն ու վրիպումները կատարվում են ոչ միայն օտարների կողմից, այլ շատ հաճախ հայերի կողմից»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այսպիսով, կարող ենք հայտարարել, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մի քայլով մատ հայտարարեց Սերժ Սարգսյանին եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, ովքեր այս խաղում պարտվեցին»։

Գարեգին Չուգասզյան. «Այսօր, մեր անմիջական հարևանությամբ, արաբական երկրներում ծավալված աշխարհաքաղաքական տեկտոնական ընթացքների տրամաբանությունը, ակնհայտ է դարձնում, որ վաղ թե ուշ այս ալիքը հասնելու է Կովկաս...»։

Աղասի Մանուկյան. «Մենք բոլորս ապրում ենք մի երկրում, ուր պետական և ոչ մի կառույց լիարժեք չի ծառայում ժողովրդին, չնայած վարձատրվում է ժողովրդի կողմից գանձված գումարներից»։

Գեղամ Նազարյան. «Ժառանգությունը կազմակերպեց քննարկում, որին մասնակցեցին հայտնի քաղաքական գործիչներ, քաղաքագետներ, փորձագետներ: Մարդիկ պարզապես արձագանքել էին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մտահոգություններին և քննարկել էին երկրում տիրող վիճակը։ Եւ ինչ հիստերիա սկսվեց դրանից հետո»։

Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ կյանքի ապահովագրերի տերերի հայ ժառանգների փաստաբանները ծանրակշիռ պատասխան են ներկայացրել գերմանական ապահովագրական ընկերությունների` դաշնային վերաքննիչ դատարանից վերաքննություն պահանջող միջնորդության դեմ»։

Արամ Ենոքյան. «...«չեզոքացնել» ժողովրդական լայն զանգվածների համակրանքը վայելող հեռանկարային կուսակցությանը: Ահա սա է «Ժառանգության» դեմ սև քարոզչության, լկտի գործելակերպի և այլ զազրելի միջոցներով արշավ նախաձեռնածների գերնպատակը, որը, մինչ օրս որևէ արդյունքի չհանգեցնելով` ավելի է ուժեղացել…»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Փալասին, որ փալաս ես ասում, էլի նեղանում է: Մարդիկ կան` չեն նեղանում, այլ, առիթից օգտվելով, փող են պահանջում: Նեղանային` կգային ասողի մոտ, կամ կզանգեին, կպայմանավորվեին հանդիպել և մարդավարի կգային համաձայնության»։

Գևորգ Լալայան. «Ամենասրամիտները նույնիսկ գովազդվող բարեփոխումներին հարմար անուն կպցրին` նահանջ երգով: Կամ, եթե կուզեք, մուղամով»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այս ամենի մեջ մի շատ դրական բան կա. վարչախումբի եւ կոնգրեսի աչքի առաջ ու հակառակ իրենց կամքի, նոր առողջ քաղաքական ուժ է ձեւովորվում, որը նրանց ծրագրերի մեջ չէր մտնում»։