«Ուկրաինայում ևս հումանիտար օգնություն տանելու ճանապարհի վտանգավոր հատվածներում վարորդներին միայնակ թողեցին»։

...հակառակ դեպքում մենք չէինք ունենա Զորի Գայկովիչի նամակը «ռուսաց թագավորին»։

Նազիր-վեզիրները, կամ ավելի ճիշտ՝ էս կողմ–էն կողմ անցնող գյադեքը ի՞նչ են անելու հետագայում:

«Այս ճանապարհին գլխավոր քայլը պիտի լինի այն, որ իշխանությունն անհապաղ հրաժարվի Սահամանդրությունը փոխելու մտքից»։

Սկսվում է այն գաղափարի քարոզը, թե «քանի ունենք Ղարաբաղի հարց, լավ չենք ապրի, հետևաբար…»:

«Նմանատիպ կերպով իշխանությունն ուզուրպացնելու փորձերը բերում են շատ լուրջ զարգացումների և հետևանքների»։

Մարդասիրական միջանցքից օգտվելը լավագույն տարբերակը կլինի թե՛ իշխանության, թե՛ երկրի ու հայության համար:

Պաշտպանել անկախությունն օրվա իշխանությունից։

Հիշենք, որ հենց ինքը՝ Սերժ Սարգսյանն էր ամիսներ առաջ հայտարարել, թե իր ցանկությունն է, որ որքան հնարավոր է՝ արագ Հայաստանն անդամագրվի Մաքսային միությանը...

Բժիշկը, վստահ եմ, կհեռանա Հայաստանից: Հայրենիքը նրան միայն նվաստացրեց, մեր բոլորիս լուռ հայացքի ներքո...

Սկսած 2008 թվականից՝ Անկախության հռչակագրի մի շարք դրույթներ պետական իշխանության մակարդակով չեն իրականացվում։

Մեռելոցը մեզ համար ավելի կարևոր դարձավ, քան անկախությունը։

Ակնթարթների ընթացքում կորցնելու եք ամեն ինչ, ազգայնացվելու է ձեր ունեցվածքը, որտեղ էլ այն պահեք՝ մոսկովյան բանկերում, թե օֆշորներում...

«Նախապայմաններ չենք ներկայացնում ու ընդունում»։

«Քառյակին» մնում է չտրվել սադրանքներին ու բամբասանքներին և հանգիստ նախապատրատվել Ազատության հրապարակի ձևավորմանը։

«Բոլշևիկյան իշխանությունների յուրահատկություններից եղել է այն, որ իրենք տարիներ շարունակ փորձել են սեփական ժողովրդին «թվակոխ» անել»:

Ոչ թե արտաքին կողմնորոշում, այլ ներքին փոփոխություն։

«Կաղ բադիկի» վերջին զանգը։