44-օրյա պատերազմի զոհերի հարազատներից 1-2-ն են եղել, որոնցից մեկի ադեկվատությունն ակնհայտ նորմալ չի:

Արյան համ չառա՞վ, Արցախի հողի համը չառա՞վ էտ փողից։

Սրանք ապալեգիտիմացրեցին բանակը՝ ապալեգիտիմացնելով մեր պետությունը։

Արմեն Գևորգյանն անդրադարձել է Ուկրաինայում տեղի ունեցող իրադարձությունների ֆոնին Լեռնային Ղարաբաղում ստեղծված իրավիճակին։

Տեսնելով վարչապետուհու հանդիպումը պատերազմում զոհված տղաների հարազատների հետ, հիշեցի 1997թ․ տեղի ունեցած երկու դեպք։

Բոլոր հարցերի հիմնական պատասխանը պետք է փնտրել մեր երկրի ներսում։ Ներսից է ամեն ինչ փտած։ Ներքին թշնամուն հաղթելուց հետո արտաքին թշնամուն ավելի հեշտ կդիմագրավենք և դաշնակիցներ կունենանք։

Յուրաքանչյուրն իրավունք ունի դավաճանների հետ վարվել այնպես, ինչպես ուզում է։

Ադրբեջանը համոզվել է, որ ՀՀ դե ֆակտո թուրքամետ իշխանությունը պատրաստ է զիջել ու ուժ չկիրառել կասեցնելու հայկական տարածքների օկուպացիան` անկախ դրանց չափից ու գտնվելու վայրից:

Եթե այսօր, երբ Եռաբլուրի շիրիմները թարմ են, երբ Քարագլխում մարտեր են, գտնվում է գեթ մեկ սալյուտ խփող ստահակ, ուրեմն մենք լուրջ խնդիր ունենք։

Նիկոլը շատ էլ կարող թշնամի է, հայ ազգի և հայկական պետականության ու պետությունը քանդելու հարցում շարունակում է գործել նախանձելի անսխալականությամբ։

Վտանգի տակ է ոչ միայն կարևոր ստրատեգիական բարձունքը, այլև հայերի դարավոր ներկայությունն արտացոլող մշակութային ժառանգությունը։

Ադրբեջանի քայլերը կանխատեսելի են, որովհետև դրա մասին հրապարակային հնչեցնում են։

Հայկական կողմը երեք զոհ ունի։ Ձեր ժպիտը մահաբե՛ր է։

Հետաքրքիր է՝ միջազգային հանրության համար երկակի ստանդարտների սահման նույնիսկ տեսականորեն գոյություն ունի՞։

Իրավիճակը ծայրահեղ բարդ է։

Հենց այս ցեղասպանական քաղաքականությունն է սպասարկում ՀՀ դե-ֆակտո կոլաբորացիոնիստական թուրքական վարչակարգը

Փարուխ գյուղի այս ցավալի պատմությունը շարունակությունն է այն ընթացքի, երբ մեր ոխերիմ թշնամին, վարպետորեն օգտվեց միջազգային իրավիճակից, ցանկացած պատեհ հնարավորություններից։

ՀՀ պաշտպանության նախարարը Վեդիում քարոզարշավի է մասնակցում: Իսկ թուրքերն Արցախում գրավում են Փառուխ գյուղը: