Քաղաքացիական գիտակցությունը պետպատվերով չի բարձրացվում:

Սերժ Սարգսյանի նախագահության տարիները կորցրած հնարավորությունների տարիներ են: Հայաստանի տիպի պետությունների համար, ի դեպ, կորցրած հնարավորությունները հավասարարժեք են իրականացված սխալ քայլերին:

Եթե երկիրը դատարկվում է՝ կենսաբանական անվտանգությունս ո՞րն է:

Միջնորդների կողմից նկատվող ոգևորվածությունն անհիմն չէ:

1998–ին փուլային տարբերակի ջատագովները հեռացվեցին իշխանությունից։ Հեռացնողներին միացավ նաև Սերժ Սարգսյանը, ով 2011–ին Կազանում համաձայնել էր նույն այդ փուլային տարբերակին։

Ըստ Սերժ Սարգսյանի ասածների՝ ստացվում է, որ եթե ՀՀԿ-ն անհաջողություն ունենա կամ հաջողության հասնի, ապա, միևնույն է, ինքը, իր խոստման համաձայն, կհեռանա պետական կառավարման ղեկից:

Սերժ Սարգսյանը ձեւացրեց, թե իրեն տանջում է հարցը, թե իրեն ինչու չեն «կպնում» («Ինչո՞ւ իմ անձին չեք անդրադառնում»):

Երեկ ՀՀԿ ղեկավարի «կրեաԾիվ» թիմը եթեր բաց թողեց Սերժ Սարգսյանին «Արմքոմեդիի» միջոցով: «Ծիխնալագիչնի» տղերքն ու աղջկերքը երևի մտածել էին, թե ինչպես անենք, որ Սարգսյանը մարդկային ու հումորով երևա, բայց ստացվեց՝ ինչպես միշտ:

ՀՀԿ ղեկավարի համար կարևորն այն է, որ ինքը մնա իշխանության ու համեստորեն թալանի: Ու այդ պայմաններում թող հանրությունը մտածի, որ ինքը թույլ է և ոչինչ չի որոշում:

Օգտագործվող մականունավորներից ու անտառաճանաչներից շատ ավելի վտանգավոր են, այսպես կոչված, գրագետները: քաղաքական սերնդափոխությունն առաջին հերթին սրանց պետք է դուրս նետի պետական կառավարման համակարգից:

Միայն իշխանափոխությունը մեզ կարող է փրկել ապրիլյան կորուստներից շատ ավելի մեծ կորուստներ ունենալու հեռանկարից։

Պետք է գլխից բռնել:

Առաջիկայում պետք է ամբողջ Հայաստանն առաջնորդվի Գյումրիի տարբերակով: Դրա արդյունքում Սերժ Սարգսյանն այլևս ոչ մի անելիք չի ունենա քաղաքականության մեջ:

Սարգսյանն առանձնահատուկ սեր է տածում օտար լրատվամիջոցների հանդեպ: Սեփական ժողովրդի հետ խոսելու փոխարեն նա միշտ գերադասում է «սիրտը բացել» օտարերկրյա լրատվամիջոցների առաջ:

Ալիևը բացում է փակագծերը և լուռ մնալու հնարավորություն չի տալիս ՀՀԿ ղեկավարին:

Սերժ Սարգսյանը հասկանում է, որ բացի քիրվայական գաղափարախոսության կրող Լևոն Տեր-Պետրոսյանի աջակցությունից՝ այլ սուբյեկտների աջակցություն չունի հակամարտությունը փուլային տարբերակով լուծելու հարցում:

Ո՛չ Քիմն իր հանրահայտ հետույքով, ո՛չ SOAD–ն իր ռոքով, ոչ էլ Հռոմի պապն իր աղոթքով մեր խնդիրները չեն լուծելու: Նրանք առավելագույնը կարող են ոգևորել: Մնացածը մենք պետք է անենք:

Մարդիկ Պապի խոսքից ոչինչ չէին հասկանում (թարգմանություն չկար) եւ իրենց համար նկարվում եւ զբոսնում էին: Միայն մի պահ ակտիվորեն արձագանքեցին Պապի ելույթին եւ ծափահարեցին, երբ նա արտաբերեց «Ղարաբաղ» բառը: