Քաղաքականությունը, այո, դաշնակից որոնելու արվեստ է: Մենք կփորձենք, կփնտրենք, ով կհամաձայնվի մեզ հետ համագործակցել, մեծ սիրով կհամագործակցենք: Ով չի համաձայնվի, թող գնա, համագործակցի Սերժ Սարգսյանի հետ:

Ըստ երևույթին, ընդհանուր շտաբի գործունեությունը, ըստ «Ժառանգության», այդ նպատակին չի ծառայում: Գուցե ունեն հիմքեր՝ կարծելու, որ պարոն Նիկոյանի նախաձեռնությունն ավելի շատ ձայներ հավաքելու համար ավելի արդյունավետ կլինի:

Պետք է ոչ թե «հավատալ» այն քաղաքական ուժին, որն այս 5 տարիների ընթացքում ստիպել է, որ երկրից անվերադարձ հեռանան 140 000 քաղաքացի, աղքատության ցուցանիշը հասցրել է 36 տոկոսի, անկում են գրանցել երկրի գրեթե բոլոր ոլորտները, այլ պետք է անպայման մասնակցել ընտրություններին և ընտրել այնպես, որ ստեղծված ճահիճը ավելի չխորանա և երկրում չմնա անգրագետ «մեծամասնությունը»:

Անզեն աչքով անգամ տեսանելի է, որ երկրի սոցիալ-տնտեսական վիճակը ծանր է. այս չորս տարիներին մենք ոչ միայն դոփել ենք տեղում, այլև մի շարք ուղղություններով նահանջ ենք ապրել:

Այսինքն՝ ավելի վտանգավոր է ուսադիր կրող հանցագործը, քան թե փողոցային հանցագործը։ Գոնե վերջինի դեպքում գիտես, որ մարդը հանցագործ է, և պայքարում ես նրա դեմ։

ՌՈ-ն ու ոստիկանությունը որ այդքանը չեն գիտակցում, կարելի է համակերպվել, բայց եթե ժողովրդավարության ճանապարհը բռնած գործիչները չգիտակցեն, էդքան էլ հեշտ չի լինի համակեպվել: Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակն էլ ոնց որ մատրյոշկա լինի:

Ժողովրդին հաշվետու իշխանությունը ստիպված չէր լինի ժամանակին շահեր սպասարկած ու հաճախ քաղաքացիներիս համար այս տարիների խորհրդարանական աշխատանքում համր գործելաոճ որդեգրած մարդկանց նորից առնել սեփական հովանու ներքո։

Ժամանակին Արտաշես Գեղամյանը «ԱԼՄ»–ում տեղադրել էր մի տեսահոլովակ, որտեղ գրված էր՝ «Թուրքե՛ր, հեռացե՛ք»։ Դրա համար մեզ 24 ժամ էին տվել։ Բայց այսօր նա ասում է, թե Սերժից այն կողմ աշխարհ չկա։ Գիտե՞ք ինչ, կարելի է փոխել հայացքները, բայց ո՛չ 180 աստիճանով։

Կարծում եմ, որ երկրում վիրտուալ ու ռեալ իրավիճակների անհամապատասխանությունը գալիս է խոսքի ու գործի անհամապատասխանությունից: Գործն ուղղված է սեփական գրպաններն ընդհանուր ունեցվածքը լցնելուն, իսկ խոսքը ժողովրդին խաբելու միջոց է դարձել, բայց սուտը երկար գոյատևել չի կարող…

Կրպակները հիմնական չեն, ժամանակավոր բնույթ են կրում և կգա ժամանակը, անպայման ապամոնտաժվելու են։

Տիգրան Սարգսյանն իր ձևակերպումներում էլի խաղ է անում, նշում է, որ դեմ են կանաչ տարածքներում, հանգստի գոտիներում կրպակների տեղադրմանը, սակայն դրա հետ միասին ասում է, որ, իբր, դրանք ժամանակավոր կառույցներ են լինելու։

Նախագահի աթոռին բազմած, ես կասեի՝ այդ աթոռը զավթած անձնավորությունը, բռնատիրական մեթոդներով վարչախմբի ամբողջ ներուժն օգտագործում է իր տիրապետությունն ապահովելու համար։

Դե, եթե կինս դներ թեկնածությունը, կտար, բայց իմ համար փող չի տա երևի։

Մենք ունենք ադրբեջանամելիզմասեր մի շարք երգ գրող-կատարողներ, կարծում եմ՝ շատ կուզեն միակողմանի տոմսով առաքվել Ադրբեջան...

Նախագահական պոդիումից իջնելով և մասնակցելով գլադիատորական մարտերին՝ կուսակցությունների պայքարին, Սերժ Սարգսյանը խոցելի է դարձնում ոչ միայն երկրորդ ժամկետում իր վերընտրվելու հեռանկարները, այլ նաև նախագահական ինստիտուտը։

Երբ մշտապես իշխանության մեջ ես, այդ գործընթացները բերում են ճահճացման։ Կոնսենսուս մինուս մեկի հիմնական պատճառը, կարծում եմ, իշխանություն կորցնելու վախի արտահայտությունն է։

Վրաստանում վարդերի հեղափոխությունը տեղի ունեցավ խորհրդարանական ընտրություններից հետո, երբ նախագահը հարկադրված հրաժարական տվեց։ Կարծում եմ՝ եթե ընտրությունները կեղծվեցին, նույնը լինելու է Հայաստանում։

Ես մեր երկրում ոչինչ չեմ կարող բացառել, առավել ևս՝ քաղաքական մեծամասնության շատ հաճախ թեր կամ ցածր տրամաբանական գործողությունները՝ այդ թվում և նախընտրական ցուցակի կազմման գաղափարական տրամաբանությունը։