Ավելի զավեշտական ու, միաժամանակ, վիրավորական ու նաև չարագուշակ երևույթ, քան Հաղթանակի օրվան նվիրված հանդիսավոր միջոցառումներին Նիկոլ Փաշինյանի ֆիզիկական ներկայությունն է, հազիվ թե հնարավոր լիներ հորինել: Ու երևի ինքն էլ էր ինչ-որ տեղ հասկանում իր բացարձակ ավելորդությունը Մոսկվայում, այլապես դեմքի նման՝ ժողովրդական խոսքով ասած, բայց անմեջբերելի արտահայտությամբ չէր հայտնվի այնտեղ: Համենայն դեպս, լուսանկարներից հստակ երևում է, որ Նիկոլ Փաշինյանի դեմքին արտահայտված է տհաճություն, սևակնած է, մռթնած, ինչպես ասում են: Եվ իսկապես, ի՞նչ գործ ունի պարտությամբ հպարտացողը, Հայաստանին ու հայությանը պարտության մատնած աղետաբերը Հաղթանակի տոնակատարության հետ: Որպես ինչացո՞ւ էր նա մեկնել Մոսկվա:

Ի դեպ, Երևանում էլ պակաս զավեշտական ու վիրավորական վիճակ չէր: ՔՊ-ական «վերնախավը»՝ ի դեմս Ալեն Սիմոնյանի ու նմանօրինակ այլ «բարձրաստիճանների (Քյարամյան, Գրիգորյան Արմեն, Պապիկյան և այլն) Մայր Հայաստանի հուշահամալիրի մոտ, «Հաղթանակ» զբոսայգում, եկել էին Մայիսի 9-ը նշելու: Պետք է ենթադրել, որ նրանք Չավուշօղլուի հետ նախապես համաձայնեցրել էին Հաղթանակի օրվա միջոցառումներին իրենց մասնակցությունը: Ֆաշիստական Գերմանիայի դաշնակից այն նույն Թուրքիայի, որն առնվազն 1941-43 թվականներին ատամները սրած սպասում էր հարմար պահի (Ստալինգրադի անկմանը), որպեսզի հարձակվի ԽՍՀՄ-ի, առաջին հերթին՝ Հայաստանի վրա, ինչի պատճառով խորհրդային ռազմական ղեկավարությունը հարկադրված էր այստեղ որոշակի քանակությամբ զինուժ տեղաբաշխել: Այն Թուրքիայի, որը, որպես Գերմանիայի դաշնակից, 1945-ին վերջին պահին էլի «պլստաց» վաստակած արժանի հատուցումից:

Իսկ Հայաստանում այսօր ղեկավար հորջորջվողները, գաղտնիք չէ, Թուրքիայի հետ սիլի-բիլի անողներ են, թուրքական շահերի սպասարկողներ, անձինք, որ չեն վիրավորվում, երբ իրենց անվանում են «թո՛ւրք»: Բառ, որ վիրավորական է ցանկացած հայ մարդու, եթե չասվի՝ ցանկացած քաղաքակիրթ մարդու համար: Իսկ ՔՊ-ական «ղեկավարների» համար դա վիրավորական չէ:

Ի դեպ, դատելով լրահոսից, այս անգամ Նիկոլ Փաշինյանի Ալեն Սիմոնյանը ոչ մեկի վրա թիկնապահների միջոցով չի թքել: Չնայած, նրա ու նրա կուսակիցների ներկայությունը նման միջոցառումներին, ինքնին, թքելու պես մի բան է, եթե ոչ՝ ավելի վատ:

Ու այնտեղ Քյարամյանն, օրինակ, անհեթեթություններ է դուրս տալիս, թե Շուշիի անկման համար բոլորն են մեղավոր (դե, իհարկե, բոլորը՝ բացի անմիջականորեն մեղադրանքի ենթակա Նիկոլ Փաշինյանից, նրա ՔՊ-ականներից ու Քյարամյանից):

Ալեն Միմոնյանն էլ ասել է, թե Հաղթանակը բոլորինն է: Ենթադրենք, բայց դու ո՞վ ես:

Առհասարակ, Նիկոլ Փաշինյանը, իր մյուս «նիկոլ փաշինյանները»՝ Արարատ Միրզոյան, Ալեն Սիմոնյան, Պապիկյան, Քյարամյան և մնացյալք պարտությա՛ն խորհրդանիշներ են, պետության և ժողովրդի գլխին պարտություն և աղետ բերածներ ու բերողներ են, Հայաստանը կտոր-կտոր թուրքին տվողներ են, իրենք ի՞նչ կապ ունեն Մայիսի 9-ի հետ:

Իրենք Մայիսի 9-ը իմաստազրկողներն են:

Պարտության սիմվոլները տեղ չունեն, պիտի տեղ չունենա՛ն Հաղթանակի օրվա անցուդարձում, պիտի «մաքրվեն» Հաղթանակի օրվա միջոցառումներից, որպեսզի երկիրը դադարի ապականվել: Հայաստանը պետք է ազատվի այդ քաղաքական թարախաբշտիկից:

Արթուր Խայթ