Նիկոլ Փաշինյանը, Արևմուտքի հովանու ներքո, Մոլդովայի մայրաքաղաք Քիշնևում իր սիրելի Ալիևի հետ հանդիպման ժամանակ, մի քանի եվրոպական «ընթերակաների» ներկայությամբ գործնականում նոր հակահայ պայմանավորվածություններ է կայացրել: Գործնականում, որովհետև դեռ թուղթ չի ստորագրել, բայց, որոշակի պահից հետո դա ընդամենը տեխնիկական խնդիր է կամ դառնալու է տեխնիկական խնդիր: Իսկ գաղափարաքաղաքական առումով, Նիկոլ Փաշինյանը և նրա հետ բոլոր նիկոլականները լիովին արդարացնում են իրենց ուղղված «հողատու» բնորոշումը:

Ինչպես ինքը` գլխավոր հողատուն երեկ աչքալուսանք տվեց, խոսքը այսպես կոչված «անկլավները» Ադրբեջանին նվիրելու մասին է: Այդ, այսպես կոչված «անկլավները, նկատենք, օրինակ, Արարատի և Տավուշի մարզերում, գտնվում են ռազմավարական նշանակության կետերում, մասնավորապես՝ միջպետական և հանրապետական նշանակության մայրուղիների վրա: Ուստի ամենևին դժվար չէ հասկանալ, թե նշված «դժբախտ-դժգույն գյուղերը» հայասպան թուրքերին նվիրելու փաշինյանական ծրագիրը ի՞նչ նպատակներ է հետապնդում: Ըստ էության, եթե մինչև թավշիստների իշխանազավթումը Ադրբեջանն ու Թուրքիան Հայաստանը դրսից էին շրջափակման ենթարկում, հիմա, Նիկոլ Փաշինյանի գործուն աջակցությամբ, թուրքերը հնարավորություն են ստանում Հայաստանը լիովին շրջափակել ներսից, ցավոք, բառի ամենաուղիղ իմաստով: Այսինքն, Հայաստանի մի քաղաքից մյուսը գնալիս Հայաստանի քաղաքացիները, Նիկոլ Փաշինյանի շնորհիվ, ստիպված են լիենլու ամեն անգամ նվաստանալ, ստորանալ ու սեփական երկրում տեղաշարժվել... ադրբեջանական թուրքերի թույլտվությամբ ու ծաղրական հայացքների ներքո: Այ էդպես թուրքի դեմ կզած, ստորացած, հավերժապես «զաչմարիտ արված» անասունի գոյություն է Հայաստանի համար ցանկանում և իրագործում Նիկոլ Փաշինյանը: Այ էդպիսի՝ թուրքի նոքարի վիճակի մեջ դրված «խաղաղություն» է երազում Նիկոլ Փաշինյանը հայերի համար:

Նիկոլ Փաշինյանի երազած «խաղաղությունը» այն է, որ Հայաստանում թուրքերն ու ադրբեջանական թուրքերն ինչ ուզենան անեն, իսկ ձեր երեխաները սրճարաններում և բոզանոցներում թուրքերին սպասարկեն: Սա՛ է Նիկոլի երազանքի «ապագան» ու, եթե նա շարունակում է պաշտոնավարել, ուրեմն ...

Իսկ Նիկոլ Փաշինյանը, ում պետական հանցագործ լինելը կարելի է արդեն ապացուցման կարիք չունեցող իրողություն համարել, բնականաբար, լծված է իր կատարելիք հերթական հակահայ, դավաճանական քայլն արդարացնելու «գործին», օրինակ, Մոլդովայում «քասթինգով» հավաքված երդվյալ նիկոլական «հայերի» հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարում էր, թե «Տիգրանաշենի հարցը մի գերագնահատեք, տենց անկլավ չկա, որ առաջացնի այնպիսի ճանապարհային պրոբլեմ, որ անլուծելի լինի»:

Այսինքն, որ Հայաստանը թուրքական հոշոտման տակ դնելուց հետո մի հատ էլ ամբողջական գյուղեր է իր սիրելի «կարդաշ-յոլդաշներին» նվիրելու, ոչի՛նչ, ճանապարհային հարցերն էլ կարգավորվող են: Վկա՝ Գորիս-Կապան ճանապարհը, որտեղ Նիկոլ Փաշինյանը «էստի համեցեք» արեց իր եղբայր ադրբեջանցիներին, ինչի հետևանքով էլ Հայաստանի քաղաքացիներն այլևս չեն կարող շահագործել մեր միջոցներով կառուցված ու մե՛ր հողի վրա գտնվող ավտոճանապարհը:

Հաջորդը, ինչի մասին բարբաջեց Նիկոլ Փաշինյանը, իր սիրելի «կադաստրի թուղթն» էր:

Նա հայտարարեց, թե՝ «ուզում եմ ապագա սերունդներին Հայաստանի ամբողջական կադաստրային փաստաթուղթ թողնել»: Ի՞նչ կարելի է մաղթել Նիկոլ Փաշինյանին այս առնչությամբ: Թերևս այն, որ նրա հնարավոր գերեզմանը «կադաստրի թուղթ» չունենա:

Հա ու ասում է. «Սա չի նշանակում, որ այն կբավարարի բոլորին, բայց մյուս կողմից բոլորին կբավարարի»:

«Նիկոլերենից» եթե թարգմանենք ընկալելի հայերեն, նրա ասածը հետևյալն է՝ հա, ես ադրբեջանական թուրքերին Հայաստանի մի շարք գյուղեր եմ նվիրելու: Դա չի բավարարի որոշ հայերի, բայց Ալենս նրանց վրա թքած ունի, ես էլ՝ հետը, զատո, դա ահագին կբավարարի իմ սիրելի Ալիևին ու Էրդողանին:

Ամեն մեկը թող ինքնուրույն որոշի՝ ապրել թրքանոցի վերածվա՞ծ Հայաստանում, միայն թե Նիկոլին ոչինչ չպատահի, թե՞ այնուամենայնիվ ոտքի կանգնել և ձերբազատվել այս օկուպացիոն ռեժիմից:

Արմեն Հակոբյան