Կառավարության այսօրվա նիստում Նիկոլ Փաշինյանն անդրադարձավ Արցախի տոտալ շրջափակմանը և նույնիսկ մի քանի րոպեանոց ելույթ ունեցավ այդ թեմայով: Չնայած ինքը՝ Նիկոլ Փաշինյանը վաղուց այլևս անհետաքրքիր է, բայց նրա ելույթի տոնայնությունը, բովանդակությունը, ինչպես նաև՝ նրա պահվածքը այլ հարցերի անդրադառնալիս, ինչ-որ չափով հետաքրքիր են:

Ի՞նչ ասաց Նիկոլ Փաշինյանը Արցախն Ադրբեջանի կողմից տոտալ շրջափակման ենթարկելու վերաբերյալ: Առանձնապես ոչինչ: Մոնոտոն ձայնով ու մի տեսակ անհաղորդ նկարագրեց իրավիճակը, ապա երկար-բարակ խոսեց Հաագայի դատարանի ս.թ. փետրվարի 22-ի հայտնի որոշման ու Ադրբեջանի կողմից այն չկատարելու մասին: Ո՛չ մի դատարապտող արտահայտություն Ադրբեջանի ու Ալիևի հասցեին, ո՛չ մի խիստ ձայներանգ, ո՛չ մի հուսադրող կամ գոտեպնդող ելևէջ: Այնպիսի տպավորություն էր, որ նրա առջև Արցախի դամբանականի տեքստն է դրված, որի ընթերցանությունն իրեն հարկադրել են:

Ի վերջո, Փաշինյանը հասավ որոշ դադարներով ընթերցվող տեքստի այն մասին, որտեղ շարադրված էին իրադրության լուծման վերաբերյալ իր կառավարության պատկերացումները: Ու ի՞նչ պատկերացում ունեն Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա կառավարությունը: Ահավասիկ.

«1. Արդարադատության միջազգային դատարանի փետրվարի 22-ի իրավական պարտադիր ուժ ունեցող որոշումը պետք է կատարվի, և սա միջազգային օրակարգի հարց է, ներառյալ՝ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հարց, որովհետև հենց այս մարմինն է լիազորված ապահովելու Արդարադատության միջազգային դատարանի որոշումների կատարումը:

2. Պետք է, ի վերջո, գործարկվի Բաքու-Ստեփանակերտ երկխոսության միջազգային մեխանիզմը, որի շրջանակներում կհասցեագրվի Լեռնային Ղարաբաղի հայության իրավունքների և անվտանգության հիմնախնդիրը»:

Այսի՞նքն: Այսինքն՝ Հաագայի դատարանի որոշումը «միջազգային հանրությունն» ինչպես ընդունել է, թող այնպես էլ հետամուտ լինի դրա իրականացմանը, «մենք», այն է՝ Նիկոլ Փաշինյանն ու իր կառավարությունն այստեղ ի՞նչ կապ ունեն: Մի խոսքով, այդ հարցն ու դրա համար պատասխանատվությունը իր վրայից «գցեց»:

Ինչ վերաբերում է Արցախի հայությանը, ապա ըստ Նիկոլ Փաշինյանի ասածի ակնհայտ տողատակի, թող իրենց գլխի ճարը տեսնեն, գնան՝ Ալիևին խոնարհվեն, ներողություն հայցեն, հալբաթ կթողնի, որ մի երկու պարկ ալյուր տեսափոխեն Ստեփանակերտ: Եվ էլի՝ «մեզանից», այն է՝ Նիկոլ Փաշինյանից ու նրա իշխանությունից ի՞նչ եք ուզում, իրենք ասել են, որ Արցախն ադրբեջանական է, և վերջ: Իրենք վերջապես ազատվել են Արցախից ու Արցախի բեռից:

Եվ դրանից անմիջապես հետո, Նիկոլ Փաշինյանը խոսեց այն մասին, որ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների հարցում իր իշխանության դիրքորոշումը մնում է նույնը, այն է՝ «բոլոր ջանքերը պետք է գործադրենք խաղաղության հաստատման և հարաբերությունների կարգավորման պայմանագիր կնքելու համար: Հաջորդ շաբաթ Վաշինգտոնում տեղի է ունենալու Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների հանդիպումը, և մեր պատվիրակությունը Միացյալ Նահանգներ է մեկնում հենց այս տրամադրվածությամբ»:

Ինչպիսի՜ երեսպաշտություն ու բացահայտ սրիկայական վերաբերմունք: Սա իրեն տիեզերքի «ամենից հայրենասեր» անձնավորություն երևակայողի մոտեցումն ու վերաբերմունքն է: Նիկոլ Փաշինյանը, իր սիրելի Ալեն Սիմոնյանի նման թքա՛ծ ունի Արցախի, Արցախի հայության, առհասարակ՝ հայության ու Հայաստանի վրա:

Ու դա, ի լրումն ամենի, շատ լավ ևս մեկ անգամ երևաց նրա վարքից: Եթե Արցախի վերաբերյալ տեքստը Փաշինյանը կարդում էր մոնոտոն-անհաղորդ, ապա երբ բանը հասավ իր անձնական սպասարկմանը լծված տխրահռչակ բազմակուսակցական, ադրբեջանական ու թուրքական շահերի բացահայտ լոբբինգով զբաղված Վիգեն Խաչատրյանի մեռնելու մասին հայտարարելուն, Նիկոլ Փաշինյանը մի կերկերուն-ողբերջական ձայներանգ վերցրեց ու՝ էլ պետական գործի՜չ, էլ ավանդ ունեցո՜ղ, էլ չգիտես ի՜նչ, վերջում էլ, թե՝ «1 րոպե լռությամբ հարգենք...»: Այսինքն, Նիկոլ Փաշինյանի համար Վիգեն Խաչատրյանն ավելի կարևոր է, քան Արցախը, Արցախի հայությունը և Հայաստանը:

Արմեն Հակոբյան