Պատկերացնում է՞ք էս լացկաններն ու նվնվանները մի պահ խելքները գլուխները հավաքեին, ասեին, որ արա մեր թիրախը Սերժն է ու իրա հանցավոր շրջապատը, դավա՛յ, տղավարի կպնում ենք ու վերջապես էս թափթփուկից պրծնում ենք, մեր տունը` մեր Հայաստանը ազատագրում ենք: Մանավանդ, որ սրանից ավելի լավ վիճակ չկա. Սերժը իրա կուսակցություն կոչվածի հետ լիակատար մեկուսացման մեջ է, մնացել են իրենք իրենցով: Ընդդիմադիր դաշտն էլ միասին վերցրած արդեն ավելի մեծ է, քան իշխանությունը ողջ իր վարչական լծակներով: Մնում է միայն միասնական դիմադրություն կազմակերպենք և վերջ:
Բայց ո՛ չ: Էս նվնավանների տեսակը հատուկ տեսակ է: Սրանք իրենց լավ են զգում հենց «ընդդիմադիր»-ի կարգավիճակում: Սրանք պետք է լացեն, դժգոհեն, մեղավորներ փնտրեն, լոլոներ կարդան, փիլիսոփայեն, բայց ոչ երբեք գործ անեն ու պայքարեն: Սրանք էդքան տղամարդկություն ու արժանապատվություն չունեն պայքարելու: Սրանք իրենց լավ են զգում մեջքի վրա պառկած, ցեխի մեջ թաթախված: Ցեխը իրենց միջավայրն է, սողալն էլ` ապրելակերպն է: Իսկ Սերժն էլ սրանց տեղը շատ լավ գիտի, գինն էլ հետը ու օգտագործում է ուզածի չափ:

Ցեխապաշտների հետ վաղուց արդեն հույսեր չկան, ուղղակի հարկավոր է սովոր լինել պայքարի ճանապարհին նման սողունների ճտտոցները ոտքերի տակ լսելուն:)

Արեգ Գևորգյան

Աղբյուրը՝ https://www.facebook.com/aregface