Արդեն տեսանելի է, որ Հայաստանում նույնպես հասունացել է այն պահը, երբ քաղաքացիական ինքնագիտակցությամբ հասուն հասարակությունը գնում է դեպի անշրջելի փոփոխություններ:

«Դա երևի աշխարհում բացառիկ բարձր տոկոսն է»։

«Սիրադեղյանն ու մյուս վարձու «խիստ մտահոգները» լիովին և ամբողջ պատասխանատվությամբ կիսում են այս իշխանությունների գործունեության արդյունքները` արտագաղթ, աղքատություն, հուսալքություն»։

«Ձեր նվնվոցներով, լաց ու կոծով, ջղաձգվելով ու ոչինչ չանելով դեպի ո՞ւր էք տանում գործընթացները»։

Դանդաղ շտապելու բանաձևը մնում է ուժի մեջ։

Եթե Շանգալը չազատագրվի, և չլինի եզդիական բնօրրան, ապա մեծ ցավով կարելի է ասել՝ կարող է լինի մեր կրոնի վերջը:

«Ձեր հանձնաժողովի գոյության իմաստը ո՞րն է»:

«Որևէ զարգացում Հայաստանը չի ունենա, քանի դեռ այս իշխանություններն են ղեկավարում երկիրը»։

Եթե Սերժ Սարգսյանը փորձի գնալ այլ ճանապարհով, ապա կլինեն ռադիկալ զարգացումներ։

Բաղրամյան 26-ի հայտնի հաճախորդ Դավիթ Շահնազարյանը և նրա պատվիրակությունը ստորագրություններ են դրել մի փաստաթղթի տակ, որն անընդունելի է համարում ԼՂՀ ստատուս քվոյի հետագա պահպանումը։

Իշխանական աշխատասենյակներում ծվարած և իրենց քաղաքական էլիտա համարող մարդիկ դա չեն տեսնում:

«Ընդդիմությունը քննադատում է ընդդիմությանը, իսկ շահում են դրանից իշխանությունները»։

«Երբ Հայաստանում որևէ շարժում է սկսվում, քաղաքական կողմնորոշում չունեցող որոշ «քաղաքական գործիչներ» սկսում են ակտիվանալ»։

Ա՛յ խելոքներ, եթե դուք այդքան գաղափարական եք, ապա դո՛ւրս եկեք, առաջարկե՛ք ձերը, գուցե ժողովուրդը գնա ձեր հետևից։

«Նրանց քարոզչադաշտ բերելը վկայում է, որ բոլոր իշխանական գործքիներն արդեն սպառվել են»։

«Իսկ եթե նպատակը իշխանություններին հաճոյանալն է, ապա պետք է հիշեցնել, որ նրա գնացքը դեռևս տարիներ առաջ է գնացել՝ մոռանալով նրան իր կանգառում, իսկ այլ գնացք նստելու համար նա չունի ոչ մի ռեսուրս»։

Ի սկզբանե Երկրապահը պետք է լիներ իշխանության զսպաշապիկը, որ չդառնար այսքան հակաժողովրդական և ժողովրդից կտրված:

Արամ Զավենիչիի քաղաքական գոյությունը կազմավորվում է միայն իր եղբոր՝ Վազգեն Սարգսյանի շնորհիվ: