Վարդան Օսկանյան. «Հայ-թուրքական դիվանագիտական գործընթացը մտել է փակուղի... Իր հերթին ղարաբաղյան հանգուցալուծման ակնկալիքի կորուստը կարող է վտանգել Հայաստանի և Ադրբեջանի փխրուն ռազմական հանդարտությունը»:

Հարութ Սասունյան. «Բավարար չէր, որ ԱՄՆ նախագահ Օբաման և պետքար- տուղար Քլինթոնը դրժել էին Հայոց ցեղասպանության իրողությունը վերահաստատելու իրենց նախընտրական խոստումը, անցյալ շաբաթ նրանք էլ ավելի նվաստացան...»։

Ռուբեն Հակոբյան. «Հայաստանն ինքնակամ վերածվել է տարբեր տերություների հարվածների ուժը չափող ֆուտբոլի գնդակի, որի միջոցով խաղացող կողմերից յուրաքանչյուրն ուզում է գրավել մրցակցի դարպասը: Ինչն, ի դեպ, նրանց հաջողվում է»:

Ստյոպա Սաֆարյան. «ՀՀ ԱԳ նախարարը նույնպես խոստովանեց, որ Թուրքիայի նախապայմանների լեզվին ավելացել է շանտաժի ու սպառնալիքների լեզուն»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Բարձր արվեստ» հայկական միջավայրում նշանակում է լաց ու կոց, շինծու պոզաներ («որտեղի՞ց է գալիս արվեստագետը և ո՞ւր է գնում»), թաղման երաժշտություն, բողոքներ շուկայից, և.... ստեղծագործական անարդյունավետութուն»։

Ժիրայր Սեֆիլյան. «Համոզված ասում եմ, որ այսպիսի վիճակում հայ մարդը երբեք չի եղել: Անգամ Ցեղասպանությունից մազապուրծ մեր պապերը, նույնիսկ համարյա բոբիկ, հասնելով օտար ափեր, որևիցէ մեկը մուրացկանությամբ չզբաղվեց, որևիցե մեկը աղբ չքրքրեց»:

Հարութ Սասունյան. «Հայոց Ցեղասպանության մասին պատմող տասներկու րոպե տևողությամբ տեսանյութը ամբողջովին մերկացրեց անմեղության թուրքական առասպելը»:

Հայկ Բալանյան. «Ոչ մի շփում կամ համագործակցություն պետական մեքենայի հետ: Այս պետությունը, այս վարչակարգը մեզ համար ուղղակի գոյություն չունեն: Մենք ստեղծում ենք զուգահեռ համակարգ, հետևաբար գործողը մեզ հետ չպիտի խաչվի»:

Վահե Սարգսյան. «...Հայկական միջավայրերում այսպիսի երկխոսություններ հաճախ են տեղի ունենում: Պատահաբար հանդիպելու դեպքում' դրանցից առավել ուշագրավները կներկայացնենք Ձեր ուշադրությանը»։

Վաչագան Վահրադյան. «Կարծում եմ, այնպիսի խոշոր ծրագրեր, ինչպիսին է, օրինակ, ցեղասպանությունը, երբեք կիսատ չեն թողնում: Ովքեր էլ որ լինեն հայոց ցեղասպանության իրական պատվիրատուները, պետք է որ աշխատեն ավարտին հասցնել իրենց սև գործը»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հետսովետական մարդը նախապաշարմունքով է վերաբերվում ցանկացած ազատական շարժման. կապ չունի՝ խոսքը քաղաքացիական պայքարի՞, կնոջ իրավունքների՞, կենդանիների պաշտպանությա՞ն, թե՞ նման այլ բաների մասին է»։

Արմինե Ղազարյան. «Երբ Աստված ուզում է պատժել մարդուն՝ զրկում է բանականությունից: Երբ Աստված ուզում է պատժել ազգին՝ «զրկում» է մտավորական ընտրանուց»:

Հարութ Սասունյան. «Ի հեճուկս հայ ժողովրդի միավորման վերաբերյալ բոլոր խոսքերին ու միասնության առավելությունները գովերգող բոցաշունչ բանաստեղծություններին ու հայրենասիրական երգերին, այս բաղձալի երազանքը դեռևս մնում է անկատար»։

Ծովինար Նազարյան. «Անկախության 20 տարիների ընթացքում երբևէ այսպիսի հիասթափություն չի եղել հայաստանցիների եւ սփյուռքահայերի միջև, բայց նաև երբևէ իրատեսության այսպիսի բացառիկ դուռ չի բացվել»:

Լիլիթ Գալստյան. «Մեր ազգային կենսագրության մեջ կան անհատներ, որոնք իրենց պատմական առաքելությամբ ու դերակատարությամբ դուրս են ժամանակից»։

Տիգրան Խզմալյան. «Վերջին քսան տարվա արտաքին քաղաքական մակընթացությունների արդյունքում, մեր իշխանությունները ստեղծեցին Հայաստանում արևմտյան կապիտալիզմի ամենանողկալի և թերզարգացած թուրքական վարկածը...»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Առաջին սովետական այլախոհները 50-ականների երկրորդ և 60-ականների առաջին կեսին հիմնականում շարունակում էին կրողը մնալ սոցիալիստական գաղափարների»:

Թաթուլ Հակոբյան. «Անհասկանալի ու վտանգավոր է Հայաստանի իշխանությունների' Թուրքիայի «հետևից ընկնելու» այս մոլուցքը։ Որքան մոտ լինի հայ-թուրքական սահմանի ապաշրջափակումը, այնքան իրական է դառնալու Լեռնային Ղարաբաղում հողային զիջումների գնալու վտանգը»: