Հայկական ատելության ու անհանդուրժողականության հեղափոխությունն արտահանվեց։

Սա «ժողովրդավարության բաստիոն» նորհայաստանի «ոստիկանական բարեփոխումների» վե՞րջն է, թե՞ վերջի սկիզբը։

Երբևէ մտքովդ անցե՞լ է, որ Հայաստանը քեզ համար միայն քաղաքական գաստրոլների վայր չէ:

Իշխանության գալու ճանապարհին Փաշինյանը հայտարարեց. «Կա՛մ ես կլինեմ Հայաստանի վարչապետ, կա՛մ Հայաստանը վարչապետ չի՛ ունենա»։

Բա չէ, էն որ ստից հայրենասերներ են լինում, Հայաստանում են ապրում, հարկեր են վճարում։

Գիտե՞ք՝ ինչու է կառավարության հակահամաճարակային քաղաքականությունն ու գործունեությունը սկսվում ու ավարտվում դիմակ կրելու պարտադրանքով:

Գավրոշների մի զանգված ինքնամոռաց կերպով փորձում է մեջի կուտակված պապենական մաղձը թափել։

Ծպտուն չեն հանի, որովհետև էս աղջկա թեմայի մեջ փող չկա։

Խաղաղություն չեն աղերսում, չեն խնդրում, այլ նվաճում ու պարտադրում են։

Մեր միջի ներքին թուրքն ավելի վտանգավոր է, քան արտաքին թշնամին։

Թեստավորման որակի հետ կապված խնդիրներն էլ առանձին մի մեծ թեմա են։

Մենք ոնց որ մանկապարտեզի սաներ լինեինք, որ պիտի մեր դաստիարակին լսեինք։

Դիլետանտությո՞ւն, թե՞ դաժանություն։

Հիմա եկել է ծախսած միլիոնները գոնե մի փոքր արդարացնելու ժամանակը։

Պատերազմը բոլոր ֆրոնտերով շարունակվում է:

ՀՀ «Ազգային անվտանգության ռազմավարության» մասին։

Դիվանագիտության խնդիրը քո շահերը մյուսների շահերի հետ համադրելն է, ոչ թե քմահաճ քայլեր անելը։

Սա հանգեցնելու է արտագաղթի, խորացող աղքատության, համատարած ճգնաժամի: