Նիկոլ Փաշինյանի ասածից հետո ինձ մոտ տպավորություն է, որ Քերոբյան Վահանը հարկադիր աշխատանքի զոհ է:

Փաշինյանի իշխանությունը քաղաքական տոտալիտար աղանդ է։

Իշխանությունը «երշիկ անկախության դիմաց» քարոզն է տանում։

Վերջին դեպքերի ժամանակ մեր բանակը շատ պրոֆեսիոնալ է գործել, բայց իշխանությունը դրա մասին չի խոսում, որ ժողովուրդը մտածի, թե բանակ չունենք։

Մենք տեսնո՞ւմ ենք թուրքական պետություններից եկող որևէ զղջում, ապաշխարություն, քավություն, որ ներենք: Հիմար հո չե՞նք։

Այս մարդիկ բացարձակապես ոչինչ չեն արել Զինված ուժերի մարտունակությունը վերականգնելու ուղղությամբ։

Թուրքական հատուկ ծառայությունների ուշադրության կենտրոնում է եղել Ռուբեն Ռուբինյանը։

Հայաստանի ներկայիս իշխանությունները որոշում կայացնելիս հաշվի չեն առնում հասարակական տրամադրությունները։

Փաշինյանի ձեռքը տվել են ճտիկով գրիչ, որով նա ստորագրում է այն, ինչ պետք է։

Բազմաթիվ հարցադրումներ կան, որոնք ուղղելու ենք այս իշխանություններին։

Հայաստանը գնում է Թուրքիայի հետ բարեկամության, որովհետև մեր երկրում իշխանությունը սերվել է հենց թրքահպատակ միջավայրից։

Առողջապահության նախարարությունն անցել է թույլատրելի բոլոր սահմանները։

Ինչո՞ւ է Հայաստանն այսօր կանգնում մի պետության կողքին, որի իշխանություններն աչքի են ընկել պրոադրբեջանական դիրքորոշմամբ։

«Նրան ասել են՝ հայտարարությունը կգրես, նա էլ ուղղագրական սխալներով է գրել, այսինքն՝ մի բան են վստահել, դա էլ նորմալ չի կարողացել անել»։

«Քավության նոխազ» գտնելու տեսանելի ցանկությունն, այսպես ասած, սավառնում է քաղաքական դաշտում, բայց, կարծում եմ, այս առումով լինելու են անակնկալներ։

«Արցախը հանձնենք՝ լավ կապրենք» թեզը կործանարար է Հայաստանի համար, իսկ հայաստանցիները դրա հետևանքով լավ չեն ապրելու:

Այս իշխանությունները խրվել են մինչև վերջ և շարունակելու են խրվել։