Նիկոլ Փաշինյանը՝ որպես Հայաստանի ղեկավար, անում է հայտարարություններ, դրսևորում մոտեցումներ, որոնք ուղղակի չի կարելի կամ չէր կարելի անե։

«Հայաստան-Նյու Վասյուկի-2050... ըստ Նիկոլի» այդ «ռազմավարությունն» ընդամենը պոպուլիստաֆանտաստիկ կենացների մի նոր ժողովածու է լինելու:

Ալիևի ու Փաշինյանի շահերը 100 տոկոսով համընկել են Դուշանբեում ու դրանից հետո։

Նիկոլն Իլհամից ժամանակ է խնդրել՝ «Հրադադար՝ Հայաստանում իր իշխանությունն ամրապնդելու և Ղարաբաղում զիջումների գնալու դիմաց» տարբերակով։

Երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը բավականին հետաքրքիր ձևաչափ է ընտրել հանրությանը հրապարակավ իր գնահատականներն ու տեսակետները ներկայացնելու համար:

Շարունակեք սխալվել, ավելի վստահ սխալվեք ու ավելի անհեթեթ բաներ ասեք, չէ՞ որ քաղծաղրածուներիդ բազմաթիվ «դմփ-դմփ-հու» անողներ կան:

Իր ուզածին հասնելու համար ոչ մի բանի առաջ կանգ չի առնի, «բարդույթներ» չունի, բարոյական, հոգեբանական տաբուներ, կարմիր գծեր չի ճանաչում, առանց հետ նայելու տրորում է ամեն ինչ ու բոլորին։

Հետաքրքիր է, այնուամենայնիվ, հետևել փաշինյանական իշխանության զանազան վայրիվերումներին:

Փաշինյանն ու իր մերձավորները դրանից «քյար» ունեն` չեն ուզում բաց թողնել փողեր լվանալու «գյոզալական» առիթը։

Կորոնավիրուսի հետ կապված հարցերով, ուրեմն, այս կառավարությանը պետք է դատել պատերազմական ժամանակների կանոններով:

Նիկոլ Փաշինյանը, զանազան «կռուտիտներով» (կներեք, իր բառապաշարից օգտվելու համար) «թռնում» էր հարցերից:

Նիկոլն ուզում է հավերժ իշխել, օգտվել պետության հաշվին ապրելու հնարավորությունից, հաղթահարել սեփական կոմպլեքսները, և վերջապես հարստանալ։ Շատ հարստանալ։

Նիկոլ Սահմանադրախախտը մենակ է Սահմանադրական դատարանն իր բոստանը դարձնելու նախաձեռնության մեջ։

Նրա հրաժարականի պահանջն այս կոնկրետ դեպքում անիմաստ է:

Մարդը չէր ասել, չէ՞, թե՝ խաղող աճեցրեք: Դե, ինչպես աճեցրել եք, այնպես էլ ձեր գլխի ճարը տեսեք ու գլխից աղքատությունը հանեք:

Այս իշխանության համար կարևորն ու ամենառազմավարականը դիմակն է:

Նիկոլ Փաշինյանի լենինպապիկությունը «բռնել» էր:

Թողնենք մի Նիկոլ վարչահրամայապետ` իր բազմամարդ ընտանիքով, գեղական կարգով անցնենք ընտանիքապետական կառավարման համակարգի։