Թավրիզում նախօրեին արձանագրված հակահայկական, հակառուսական, հակապարսկական և ադրբեջանամետ ցույցը մարմնավորված դրսևորումն է ավելի վաղ ուրվագծված ու կանխատեսվող իրական, կանխատեսելի ու կանխատեսված վտանգների:

Իրեն թվում է, թե՝ վե՛րջ, բոլորը մոռացել են, թե ինքն ով է, ինչպես է դրսևորվել, առհասարակ։

Ֆրանսիայի նախագահն ասում է՝ ապացույցներ կան այդ ահաբեկիչների, Ռուսաստանն, ըստ էության հաստատում է դա: Իսկ ԱՄՆ պետքարտուղարը «ձևեր է թափում»:

Մենակ ենք՝ կոնկրետ թշնամուն ռազմաճակատում դիմակայելու հարցում։

Սխալվել էին իրենց հաշվարկներում` թերագնահատել էին մեր հնարավորությունները։

Սա PR-ի կամ PR-վելու տեղ ու հարց չէ։

«Հայկական ժամանակ»-ի խնդրահարույց խմբագրականի հեղինակի բուռն ֆանտազիաները ոչ միայն անհեթեթ են ու տարօրինակ տպավորություն են թողնում, այլև խիստ վտանգավոր են:

Մենք մղում ենք մե՛ր Հայրենական պատերազմը՝ հանուն գոյության:

Գնացել էր, որ լոբբինգ անի Արցախի փուլային կապիտուլյացիայի տերպետրոսյանական «հայեցակարգի» օգտին։

Մեկ ազգ, մեկ բռունցք, մեկ նպատակ՝ ծնկի բերել թշնամուն:

Հայ-ռուսական հարաբերությունների դեմ ուղղված ցանկացած դրսևորում առաջին հերթին նշանակում է «ջուր լցնել» մեր թշնամու ջրաղացին։

«Խաղաղություն պոռալով»` պատերազմ ստացանք։

Ու մենք հաղթելու ենք, որովհետև այս թշնամու և նրան դիմակայելու հարցում մենք մեկ ենք:

Հայաստանով, Արցախով մեկ ալիք տվող կամավորագրվողների, զորահավաքվողների մեջ «800 հեկտարայինները» չեն երևում:

Ռազմահայրենասիրական ճառերի ու գրառումների «արանքում» էլի «հեղափոխության» թաքնված գովազդն է անում։

Ա՛յս իրավիճակում վերջնահաշվում հայ-ռուսական հարաբերությունների դեմ ուղղված քայլեր կամ հայտարարություններ անելը նշանակում է միայն մեկ բան՝ գործել թշնամու կողմից։

Պատերազմը նաև տեղեկատվական ու մեդիա հարթակներում է ծավալվում:

Փաշինյանն ինչ անում է` «խիյարը թարս է բուսնում», ինչին ձեռք է տալիս, ինչի կողքով անցնում է` փչացնում է։